Australië – 10 december 2016 – 5 januari 2017
The Australia Zoo
De meiden liggen nog maar net in bed als we de eerste kleine snurkjes al horen. Waar ze zo moe van zijn? We zijn naar de Australia Zoo – home of the ‘Crocodile Hunter’, Steve Irwin – geweest en hebben daar een superleuke dag gehad. De beheerster van de sportvelden van Beerwah, onze ‘camping’ afgelopen nacht, adviseert ons als we naar de dierentuin willen dat we er dan vroeg moeten zijn in verband met de shows en zegt ons dat we er wel een hele dag voor uit kunnen trekken. Komt mooi uit, want de sportvelden liggen op 3km van de dierentuin en door het tijdsverschil met Nieuw-Zeeland zijn we nog steeds erg vroeg ‘s ochtends.
Om 09.00 uur staan wij voor de deur, klaar voor een hele dag dierentuin. En dat is gelukt, vlak voor sluitingstijd lopen wij weer naar de camper. Nog maar een nachtje bij de sportvelden dus.
Al vrij snel komen we bij de otters die op dat moment met elkaar aan het spelen zijn. Eén van ons zegt, ‘zie die otters met elkaar ravotten’. Zegt Maartje even later ‘kijk! de ravotters zijn nog steeds aan het sodemieterkezen’ (huiswoordje; voordat de meiden naar bed gaan spelen en stoeien we vaak nog even en dat noemen we sodemieterkezen).
En ach, dat is leuk, een koalabeertje. Wat een schattige beertjes. Een hoog knuffelgehalte en ook nog eens lekker zacht. Maartje en ik kunnen het weten, want wij hebben er één geaaid. De hagedissen, die overal rondliepen, waren een minder groot succes. Tenminste, er was niks aan de hand, Maartje vond het prima dat ze af en toe ons pad kruisten totdat we even een broodje gingen eten en ze niet meer bij ons langs maar op ons af liepen. Gillen! Er waren gelukkig ook minder spannende dingen. Er werden dierenverhaaltjes voorgelezen. Op zich geen hoogtepunt van de dag, maar het feit dat er een meisje was dat Nederlands sprak waarvan de moeder, net als ons, ook net even een koffietje dronk en er dus na het voorlezen heel veel tijd was om te spelen en te rennen, dat maakte het wel tot een hoogtepunt. Net als het kameel rijden. Dat leek Maartje leuk! Zelfs toen ze hoorde dat ze dan wel alleen moest. Maar ai, na de eerste stappen van die toch wel grote kameel ging het mis. Een trillipje en een zielig stemmetje ‘ik wil dit niehiehiet’. Gelukkig heeft ze doorgezet, want na het rondje was er een voorzichtige glimlach en nu moet herhaaldelijk ‘iedereen die weleens op een kameel gezeten heeft zijn vinger op steken’.
En Meike? Die heeft vooral genoten van de vogels. Tijdens de dierenshow, waarin krokodillen de hoofdrol hadden, was er, gelukkig voor Meike, ook een grote rol voor vogels. Ze wist niet waar ze kijken moest. Ze vlogen van links naar rechts, soms met heel veel tegelijk en wat hadden ze mooie kleuren.
Waar zullen ze vannacht van dromen?
11 december 2016
Hervey Bay en Noosa
De droom ging, in ieder geval bij Maartje, niet over de dierentuin, maar was een nachtmerrie over haar Peppa bril – ze heeft van ons een Peppa duikbril gekregen, momenteel haar kostbaarste bezit -. We liggen laat op bed als er ineens paniek is. ‘Mijn Peppa bril mag niet weg, mijn Peppa bril mag niet weg’. Als het aan blijft houden ga ik er toch maar even naartoe, met Peppa bril, waarna ze met de bril in haar handjes weer rustig in slaap valt.
Vanochtend weet ze nog precies wat ze gedroomd heeft ‘mama wilde mijn Peppa bril weggooien en ze had gedroomd van de molshoop’. Ik had Jip en Janneke voorgelezen en het verhaaltje ging over een molshoop. Superhandige app van de bieb trouwens. Veel boeken mee, weinig bagage. Alleen wel elke 3 weken goede wifi nodig om ze te verlengen of nieuwe boeken uit te zoeken.
Waarom we laat op bed lagen? We kijken Homeland, hele goede serie, en konden het niet laten om nog één aflevering te kijken. Seizoen 3 zit er bijna op, we hebben er dus al heel wat avondjes op zitten. Dat doen we dus zoal ’s avonds. Als de meiden op bed liggen, de afwas is gedaan en we weten ongeveer hoe de dag van morgen eruitziet dan klappen we de laptop open.
En de dag van vandaag brengt ons naar Hervey Bay. Voordat we naar Hervey Bay rijden gaan we nog even naar het uitzichtpunt van de Glass House Mountains waar we ook vlakbij zitten. Als we hier aankomen staan er twee ambulances, ai. Er blijkt een man te zijn gebeten door een slang. Ziet er akelig uit. Dit in combinatie met wat we gisteren in de dierentuin hebben gelezen over de giftige slangen die in Australië leven maakt dat we voor de zekerheid maar even het alarmnummer opzoeken, Sowieso goed te weten natuurlijk.
In Hervey Bay hebben we een heerlijk plekje aan het strand op een kleine camping. Eigenlijk hoeven we niet weg met zo’n lekker strand voor de camper, maar we hebben gelezen over, wat wij een waterspeeltuin genoemd hebben, de wet side, en dit blijkt een groot succes. Onbetaalbaar, dat stralende bekkie van Maartje huppelend door de fonteintjes.
Vanochtend, 13 december, weten we het even niet. We zijn hier omdat Hervey Bay de uitvalsbasis is voor Fraser Island, maar we hebben besloten hier niet heen te gaan. Het is erg duur en niet op elke trip even handig om Meike mee te nemen. Dus of één van ons, evt. met Maartje of met zijn viertjes. In dat laatste geval lijkt de beste optie met een vliegtuigje erheen, landen op het strand en dan met een 4WD het eiland verkennen. We overwegen serieus onszelf een mooi kerstcadeau te geven, maar besluiten het uiteindelijk toch niet te doen. Geen Fraser Island dus.
We rommelen we nog wat aan en vragen ons dan af waarom we niet gewoon hier blijven. Het is mooi weer en we hebben een lekker plekje aan het strand, we doen het. Alleen nog even checken of onze plek ook vannacht nog beschikbaar is. De receptioniste had dit al voorzien, op mijn vraag of we kunnen blijven is haar antwoord ‘of course sweety, I already booked you for tonight, I knew you should stay another night’.Nog snel even op pad voor een UV-pakje voor Meike – goed voorbereid – en we zijn klaar voor een dagje zon, zee, strand én nog een keer de wet side. Wat vinden de meiden, en dan vooral Maartje, het mooi. Meike is als snel moe. Ook wel lekker aan zo’n dag. Meike op bed en wij alle drie siësta. Voor het eten nog even spelen in de branding, we hadden deze dag niet beter kunnen invullen.
Voordat ik ’s avonds ga slapen kijk ik nog even door ons ‘dakraampje’ naar buiten. Het is bijna volle maan en ik hoor en zie de zee. Heerlijk. En onder me? De met kerstlichtjes versierde caravan van de buren.
We laten Hervey Bay achter ons en gaan, 14 december, weer richting het zuiden. Vandaag is de bestemming (omgeving) Noosa. Noosa is een gezellig surfers stadje waar we rondlopen, Maartje in de branding rent en speelt en we tot slot een ijsje halen. Genieten van het beachlife dus.
Dat laatste uurtje ’s ochtends lijkt maar niet te lukken. Om 06.00 uur start het gegiechel en ‘geklets’. We laten Peter uitslapen tot 08.00 uur en gaan maar vast aankleden en ontbijten terwijl we ondertussen naar de verhaaltjes van de familie Overbeek luisteren, meezingen met de beer die bij Albert Heijn gegapt heeft en swingen op de fruitshake.
Vlakbij de plaats waar we overnacht hebben is underwaterworld ‘Sea Life’. Geen activiteit voor een hele dag en dat past ons precies, want vannacht willen we vlak onder Brisbane overnachten. Het blijkt inderdaad geen bestemming voor een hele dag te zijn. Het valt ons een beetje tegen. Komt denk ik omdat het binnen is, het is er donker en overloaded met schoolkinderen. Gelukkig lijken alleen wij er last van te hebben, Maartje en Meike kijken hun ogen uit en genieten van de zeehonden show. Vooral de zeehond die een handstand kan maakt indruk. Als we de onderwaterwereld verlaten is het nog vroeg. Nu naar onze beoogde overnachtingsplek, een parkeerplaats met openbaar toilet, betekent dat we daar al rond 15.00 uur zijn. Dit vinden we te vroeg en aangezien we langs Brisbane komen en we het op de ‘Southbank’ zo leuk hebben gehad vorige week gaan we daarheen. Alleen we één dingetje, nu zijn we met een camper van 7+m en ‘Southbank’ is downtown. Maar het lukt! Op nog geen 100m. afstand parkeren we de camper en rond 15.00 uur liggen we in het water met de skyline van Brisbane én Mariah Carey – All I want for Christmas – op de achtergrond.
15 december 2016
The Gold Coast
Waar we in Nieuw-Zeeland regelmatig een gratis spot opzochten doen we dit in Australië na vannacht niet snel weer. Ons ritme was vaak één nacht een camping met in ieder geval een douche, wasmachine, elektriciteit, water en een dump point zodat we, opgeladen en schoon, weer 2 à 3 nachten gratis/goedkoop konden kamperen. Hier moeten we dit ritme toch een beetje los laten zijn we wel achter. In Nieuw-Zeeland brachten deze gratis/goedkope spots ons op de meest adembenemende plaatsen, maar dat is hier anders. In ieder geval in het deel waar we tot nu toe zijn geweest. De gratis/goedkope spots die we zien lijken hier vooral functioneel. Wat de andere reden was waarom we in Nieuw-Zeeland niet altijd op een camping stonden. Als we ergens eind van de middag aankomen vinden we het zonde om op een dure camping te gaan staan. En zo dachten we dit hier ook wel te kunnen doen. Net onder Brisbane een gratis spot om vanochtend door te kunnen naar een camping en hier op tijd aan te komen. Maar hier vergisten we ons. Bij daglicht lijkt het nog wel wat. Een nette parkeerplaats met prima openbare toiletten, maar ’s avonds/’s nachts krijgen we spijt van onze keuze. Deze plek trekt ander publiek aan dan de plekken waar we in Nieuw-Zeeland overnachtten. Zo staat er onder andere een auto met junks naast ons die een uitgebreid bezoek van de politie krijgen. En dan de hitte. De airco in onze camper doet het alleen als we stroom hebben. We dachten dat het wel mee zou vallen, een nachtje zonder airco, maar pfffff wat hebben we het warm en de meiden ook. Bij Maartje blijft het bij één keer wakker worden ‘ik heb het zoooooooo bloody heet’, een koud washandje en ze gaat weer slapen, maar Meike houdt ons, vooral Peter, langer wakker. Peter staat hier sowieso niet relaxed en blijft wakker tot het stil is op de parkeerplaats – 03.00 uur en heel wat afleveringen van Homeland verder -. Gebroken worden we wakker op gewoon weer die nette parkeerplaats met prima openbare toiletten, maar nog steeds bloody heet, dus ontbijten en rijden. Misschien gewoon pech gehad met deze spot, maar voor ons voorlopig even niet.
We zijn aan de zogeheten Gold Coast op een camping aan ‘The Broadwater Parklands’. We hebben gelezen dat hier ook een waterspeeltuin is en aangezien dit in Hervey Bay zo’n succes was gaan we voor nog een keer waterplezier. Leuk is hier (en was ook in Nieuw-Zeeland) dat er, veel meer dan bij ons, een echte picknick cultuur heerst. Dus tijdens onze wandeling komen we weer diverse buiten keukens, leuke speeltuintjes en relaxte ‘hangplekken’ tegen waar ook wij optimaal gebruik van maken. Wij picknicken onze lunch op en spelen in de (water)speeltuin(tjes). Terug op de camping gaan Maartje en ik nog even zwemmen als Meike gaat slapen.
En om in de picknick sferen te blijven besluiten we vandaag ook maar eens gebruik te maken van de barbecue op de camping. Eigenlijk hebben alle campings in Nieuw-Zeeland en Australië waar we tot nu toe geweest een openbare keuken en een plek waar je kan barbecueën. Tot nu toe hebben we daar nog niet één keer gebruik van gemaakt. Hoogste tijd dus!
Vanochtend is het 3,8(!) km tot onze volgende camping. Gisteren wilden we dichtbij de waterspeeltuin staan, vandaag bij het strand. We staan aan ‘Main Beach’, een klein stukje lopen van ‘Surfers Paradise’ en zetten onze vakantie binnen onze vakantie, want zo voelt het, hier voort. En omdat het hier weekend én hoogseizoen is moeten we hier minimaal twee nachten blijven. Vervelend ..
We hebben een heerlijke dag met als hoogtepunt een middagje strand. De meiden spelen eindeloos in het zand en Peter en ik voetballen ondertussen in de branding. Dikke tranen bij beide meiden als we weer teruggaan naar de camping. Een duik in het zwembad om het zand af te spoelen en een ijsje bij de ijscowagen die langs de camper komt maken gelukkig een hoop goed.
In ‘Surfers Paradise’ staat het tweede hoogste gebouw van het zuidelijk halfrond. We zijn hier op de camping dan ook omringd door wolkenkrabbers. Inclusief uitbundige kerstversiering op de balkons. Naast sterren kijken (het is hier om 19.00 uur al donker) kijken we vanavond daarom ook kerst. Op blote voetjes, wijzend naar de balkons ‘Kijk! Daar zie ik kerst, en daar, oh en kijk daar!’. Het blijft natuurlijk vreemd, in deze warmte omringd zijn door kerstversiering, maar het went wel. Knipperende gekleurde kerstlichtjes aan de campers/caravans, opblaas rendieren, kerstbomen, kerstliedjes, heel gezellig als je over de camping loopt. Bij ons ontbreekt de kerstversiering nog. Dit is er nog niet van gekomen, maar als we wat tegenkomen dan gaan wij onze camper ook zeker pimpen!
Relaxed hoor, nog een dagje hier. We starten dan ook rustig op. Nemen ook even te tijd om met Omke te facetimen, die toevallig bij Janneke en Nelleke is. Leuk! Meestal hebben we geen (goed) wifi en dat vinden we helemaal niet erg, in tegendeel, maar gisteren heeft Peter aardig wat wificodes gekregen bij de receptie, dus zijn we weer even online
Vandaag is het wat bewolkt, best lekker, want op momenten kan het hier wel erg warm zijn. Alleen als we richting de speeltuin en het zwembad gaan wordt het wel serieus dreigend. De speeltuin is tegenover en het zwembad op de camping, dus we gokken het erop. En het pakt goed uit, wel een enorme wind, maar de bui waait langs de kust. Lucky!
En mocht het kerstgevoel nog niet genoeg aanwezig zijn dan is dat het nu zeker wel. Vanavond zijn we naar ‘Carols on the beach’ geweest in ‘Surfers Paradise’. Echt ontzettend leuk. Heel erg van genoten alle vier.
‘Bring the whole family, a picnic blanket and spread the Christmas cheer, while enjoying carols on the beach and sand between your toes’.
18 december 2016
Onderweg naar Sydney
Onze volgende bestemming is Byron Bay. Wederom een kustplaats. Niet zo gek als je bedenkt dat onze uiteindelijke bestemming Melbourne is en het een kwestie van de kust volgen is om hier te komen. Alleen willen we wel wat meer van Australië zien dan alleen haar prachtige stranden en dus gaan we via Mount Tamborine, Springbrook National Park en de Natural Bridge naar Byron Bay.
Bij Mount Tamborine, dit ligt in het regenwoud, kan je een zogeheten skywalk doen door het regenwoud. Een heerlijk begin van de dag die wordt vervolgd door een prachtige route door het regenwoud, waarbij we ook nog getrakteerd worden op een geweldig uitzicht op de skyline van de Gold Coast. De route brengt ons in Springbrook National Park en daar maken we een korte wandeling. De dag vliegt voorbij. Hierna hebben we nog maar even tijd voor de Natural Bridge en dan wordt het alweer tijd om richting de kust te gaan. Wat een top dag, weer wat afwisseling na alle strand dagen. Het was wel een ambitieus programma voor de meiden en ook zijn we de tijdsgrens gepasseerd, dus beter om niet helemaal door te rijden naar de kust. We belanden op de Murwillumbah Showground. Een gigantisch terrein in een serene omgeving. Heerlijke plek, blij dat we gestopt zijn. En het geeft ons een nieuw reis inzicht. Dat gratis kamperen bevalt ons hier niet zo, maar de sport/showgrounds tot nu toe des te beter. Er is een douche, toilet, stroom, alles wat we nodig hebben als we op doorreis zijn én ze zijn niet al te duur. Oh en ze worden tot nu toe beheerd door hele vriendelijke en behulpzame mensen. Dat zijn de meeste mensen hier trouwens, maar deze beheerders scoren tot nu toe het hoogst.
Vanaf Murwillumbah is het slechts 45 minuutjes rijden naar Byron Bay, het meest oostelijke deel van Australië. Uiteindelijk vertrekken we iets later dan gedacht. Het uurtje van gisteren laat ons vandaag uitslapen. Gelukkig zijn we nog op tijd. Er is nog precies één parkeerplaats aan het strand en het centrum vrij. Perfecte uitvalsbasis voor een dagje Byron Bay. Eten klaar, check. Ingesmeerd, check. Flessen water, check. Tijd om ons weer tussen de picknickende Aussies te mengen en daarna uitgebreid te spelen in de speeltuin. Twee stralende bekkies en een stralende papa en mama. En dat laatste blijft nog wel even zo als we door het stadje lopen. Een surfers/hippie stadje met heel relaxed sfeertje. Super leuk! De dag sluiten we af in de golven van Byron Bay we eten nog wat fruit en dan gaan de kaarsjes van de meiden echt uit. Tijd om terug te gaan terug naar de camper. Het is maar een paar kilometer rijden naar de vuurtoren, wat een mooi uitzichtpunt is, en waar beide meiden al liggen te slapen. Aangekomen op de camping ‘maar we zouden toch ook nog naar een vuurtoren?’.
Het is een schattige camping met zelfs (nep) bloemetjes op de wastafels. We hebben inmiddels al op heel wat verschillende plekken gestaan. Alles met zijn eigen charme en vannacht dus dit lieflijke plekje.
Vandaag geen relaxed beachlife, adembenemende natuur en idyllische of leuke lunch stops, maar rijden over de highway en stoppen bij tankstations. Er staat een rijdag op het programma, kilometers maken richting Sydney. We zijn mooi opgeschoten en overnachten bij de showground van Bulahdelah. Onze nieuwe strategie laat ons niet in de steek, weer een fijne plek om te overnachten.
21 december 2016
Sydney
’s ochtends staan we nog op de vredige showground van Bulahdelah, een paar uur later rijden we de skyline van Sydney tegemoet.
Balen, de camping die we op het oog hebben is vol. Eigen schuld, we weten dat het de drukste tijd van het jaar is en wij verwachten dat er wel een plekje voor ons is. Op een parkeerplaats verderop zoeken we naar een alternatief. Nu toch maar bellen voordat we weer voor niks rijden. Ze hebben plek! In ieder geval voor twee nachten. We willen twee of drie nachten in (omgeving) Sydney blijven, dus zien die derde nacht nog wel even. Eigenlijk willen we vanmiddag al gelijk de stad in, maar door dit tegenslagje en het feit dat we op een leuke ‘kindercamping’ staan doen we een middagje camping. Hier nog steeds geen versierde camper trouwens en we laten het maar zo. We doen het met de uitbundig versiering van onze mede kampeerders. Het geld kunnen we in Sydney vast ook wel goed uitgeven.
Op de camping is weer een waterspeeltuin, een middagje waterpret dus. En de camping ligt aan een prachtig strand met hoge golven en veel surfers. De meeste surfers die we tot nu toe gezien hebben en ze zijn, vinden wij leken, ook echt goed. Beetje hangen/spelen op het strand en surfers kijken dus.
Kortom, onze start in Sydney was even balen, maar vanmiddag maakt het meer dan goed. Het geeft ons ook wat ruimte om onze sightseeing Sydney een beetje voor te bereiden, want de camper laten we ‘thuis’. We gaan voor de bus en de ferry. De ferry lijkt ons een goed begin, want daarmee varen we al langs het Opera House. Goede binnenkomer lijkt ons.
23 december 2016, mijn moeder is jarig. De dag begint met de wekker, daar was ie weer sinds lange tijd. We hebben een bus die we willen halen en nog één en ander te doen/regelen. Een extra nachtje op deze camping boeken onder andere. Het klinkt eenvoudig bijboeken, maar is nog even gedoe. Eerste kerstdag, als wij willen vertrekken, zijn er geen departures/arrivals. Het is dus of geen of twee nachten bijboeken en ze zijn bijna vol. We gaan voor twee nachten bijboeken. Vier(!) nachten op één camping en in luxe. Alleen in de tussentijd dat wij aan het overleggen waren is de laatste normale plaats geboekt en dus ‘moeten’ we gaan voor een plaats met eigen douche en toilet. Precies wat we nodig hebben met onze ‘self-contained’ camper ..
Tussen het regelen door zijn de spullen gepakt en hebben we ontbeten, dus let’s go. De meiden vinden het prachtig in de bus en ook tijdens de boottocht kijken ze hun ogen uit. Net als wij, want dit is wel gaaf om zo op Sydney aan te komen varen. Maar snel de stad in!. We beginnen bij het CBD en lopen dan door de Botanische Tuinen naar het Opera House. Hier eten we nog even een boterham voordat Meike gaat slapen en wij opgeladen zijn voor een wandeling door ‘The Rocks’, de oudste wijk van Sydney, daar waar het allemaal begon. Er is een gezellige (food)market en een lieve oude dame die zelf ooit nog eens in Sloten is geweest helpt ons op weg. Er zijn hier nogal wat trappetjes, lees onhandig met een slapend meisje in een buggy. De vrouw is slecht ter been en hier bekend, dus zorgt dat we smooth ‘The Rocks’ kunnen verkennen.
Hoewel geen trappen was het wel vermoeiend, dus pakken we weer een ferry. Bestemming Luna Park, maar we varen de hele ronde mee. Veel te leuk om Sydney vanaf het water te bekijken en ondertussen even uit te rusten in de zon met een verkoelend windje. Meike is ondertussen weer wakker geworden en de meiden hebben samen de grootste lol. Heerlijk dat geschater. Luna Park is leuk, maar duur, dus het blijft bij een ijsje eten, leuke foto’s maken en weer terug naar de stad.
Inmiddels is het etenstijd. We besluiten weer terug te gaan naar de (food)market om daar te eten. Maartje heeft haar zinnen gezet op een broodje knakworst, dus even later zit een klein meisje te genieten van een gigantisch broodje bradwürst.
We willen één avond in Sydney zijn. Lijkt ons prachtig, weg varen met de verlichte skyline op de achtergrond. Het wordt vanavond. Er zijn veel straatartiesten en vlak voordat Meike in slaap valt, ze ligt te suffen met haar vingertjes in haar mond, zie ik ineens twee kleine handjes klappen. Schatje. Kort daarna gaat het lichtje uit en wandelen we, met Maartje zingend en dartelend achter ons aan, door de langzaam schemer wordende stad. Nog een drankje op het terras om mijn moeder haar verjaardag te vieren en dan is het donker genoeg om de ferry te nemen. Precies zoals we het ons hadden voorgesteld!
In de bus terug naar de camping valt ook Maartje in slaap. Wat een toppertje, wat zijn we trots. De hele dag met ons door Sydney gelopen, knap hoor. Als ik nog even met haar langs het toiletgebouw ga om te plassen en ik zeg ‘ik leg je zo lekker in je bedje, dan kan je verder slapen’ wil ze wel eerst nog een verhaaltje. Tuurlijk lieverd, die heb je wel verdiend.
Wat een geweldige dag! Morgen bijkomen op Manly Beach.
Voordat we de bus naar Manly Beach nemen verhuizen we naar onze campingplaats ensuite. Alsof je in de badkamer van je hotelkamer stapt, zelfs de zeepjes liggen voor ons klaar. Grappig!
We pakken de voor ons inmiddels bekende lijn 155 naar Manly waar een dagje Manly Beach op het programma staat. Maar oh nee, voordat we het strand bereiken speelt er zich een drama af. Maartje heeft het tasje met bal en strandschepjes in de bus laten liggen. Dikke tranen. Omdat het bijna kerst is bereiken we toch nog met een stralend meisje én een emmertje en schepjes het strand. Hier, los van de Sinterklaas/Kerst gekte, is het veel makkelijker er eigen invulling aan te geven. Het mooie is dat het kerstgevoel er zeker is, maar er niet veel meer bij komt kijken dan een nieuw emmertje met schepjes, gekleurde popcorn ‘zullen we dan doen dat we die met kerst mogen?’ ‘heel goed idee lieverd’ en die roze koekjes die ze al eens in de supermarkt had zien liggen maar toen niet mocht. Voeg daar een dagje Bondi Beach aan toe en onze kerst is compleet. Dat morgen, vandaag waren we op Manly Beach, na Bondi Beach het mooiste strand van Sydney.
De dag, nou ja, we zijn er na onze verhuizing en de busrit rond het middaguur, begint bewolkt. We hebben in Australië tot nu toe best vaak bewolkte dagen. We hadden extreme hitte verwacht, maar door de bewolking is het – los van die nacht vlak onder Brisbane – heel goed te doen. Ons reistempo ligt dan wel iets lager dan in Nieuw-Zeeland, maar daar is de omgeving, met al haar stranden, dan ook naar. Vanmiddag ligt het tempo ook laag. Bijkomen van onze dag Sydney gisteren. We eten een broodje, Meike gaat slapen, Maartje speelt in de speeltuin, ik val bijna in slaap op ons picknickkleed – lees; onderlaken – en Peter hangt op een bankje en kijkt naar de zee. Na Meike haar slaapje is het tijd voor een klein beetje meer actie. Het strand op, de zee in en spelen met de het emmertje en de schepjes. Tijdens het spelen komt er een surf klasje voorbij ‘kijk, ik denk dat dat een soort surf optocht is’.
En dan, weer terug op de camping tijdens het eten, hebben we het hoogtepunt van de dag. Nee niet de douche in onze eigen badkamer, al was die ook lekker. Santa! Een jonge jongen met gaten all over zijn pak waarvan de zwarte riem een stuk duct tape is maakt zijn opwachting, maar wat leuk! In een auto rijdt hij over de camping met een horde rennende kindjes achter hem aan. Als hij stopt is het tijd voor knuffels en foto’s. Meike vindt het heel interessant, en wijst steeds ‘die, die, die’, maar op het moment dat ze met Peter naast Santa staat voor een foto raakt ze helemaal in paniek. Ze trilt erover. Gisteren had ze dat ook al toen er in het Luna Park een paar clowns hoofden waren. Zielig natuurlijk, maar ook wel een mooie pure reactie. En terug in de camper een glunderend meisje – Maartje – dat het maar niet kan geloven dat de kerstman op de camping was. ‘Dit was wel echt een super bonusje he’. Deze voegen we er nog aan toe. Een emmertje en schepjes, de gekleurde popcorn, de roze koekjes én Santa op de camping.
Merry Christmas!
Schrijf ik net gisteren dat de temperatuur hier zo goed te doen is, zitten we vandaag in de brandende zon aan ons kerstontbijt. Kortom, perfect weer om naar het strand te gaan. Met de bus, ferry en nog een keer de bus duurt het wel even voordat we daadwerkelijk op Bondi Beach liggen, dus zitten we om 09.15 uur al in de bus. Het is het reizen waard! Het is er mooi, het is er druk, er heerst een relaxed sfeertje en het is natuurlijk bijzonder om tussen de mensen in bikini/zwembroek met kerstmuts op te liggen. Op de terugweg is het ineens heel erg druk op ‘onze’ ferry. Waar we eerder door konden lopen staat er nu een enorme rij. Sterker nog, de boot die wij willen nemen is vol op het moment dat wij bij de incheck poortjes staan. Dan maar wat later aan het kerstdiner vanavond. Als ik het ‘kerstdiner’ verzorg, gewoon spaghetti, gaan Peter en de meiden, nu het nog kan, nog heel even in de waterspeeltuin spelen. Morgen zitten onze vier (!) nachten Sydney er namelijk alweer op en reizen we door naar de Blue Mountains.
Eerste kerstdag 2016 zullen we niet snel vergeten.
Bye bye Sydney, al duurt het nog wel even voordat we de stad echt uit zijn en de Bleu Mountains zichtbaar. Als dan zijn we ook gelijk bij de eerste ‘lookout’, maar zo ontzettend druk – heeft er ongetwijfeld mee te maken dat het tweede kerstdag is – dat we doorrijden. We zoeken een rustiger plekje op en gaan daar lekker lunchen. Maartje snelt haar boterham naar binnen en rent de speeltuin weer in. Dan kan Meike natuurlijk niet achterblijven, want waar Maartje gaat gaat Meike, dus ze dropt haar broodje bij papa, ik zet haar op de grond en ineens loopt ze van de picknicktafel naar de rand van de speeltuin. Haar eerste stapjes, trots!
Nu we de drukte hier hebben gezien besluiten we eerst maar even een campingplekje veilig te stellen. We zijn toch in de buurt. Het is de Katoomba Christian Convention, een terrein waar veel kerkbijeenkomsten zijn en als niet dan mogen kampeerders gebruikmaken van de faciliteiten. No problem mate zet jullie camper vanavond maar ergens neer. Top, dat is geregeld, nu kunnen we ons weer mengen in de mensenmassa die net als wij van de Blue Mountains komen genieten. En het is niet voor niets dat het hier zo druk is, het is prachtig en ondanks de drukte heerst er een rust als je uit kijkt over de bergen.
En dan is het natuurlijk ook nog kerst. Het kerstdiner vanavond? Pannenkoeken!
26 december 2016, Meike haar eerste stapjes, ook een dag om te onthouden.
Sydney to Melbourne
Onze lunchstop is vandaag in Kiama. Kiama staat bekend om haar blowhole, een gat in de rotsen waar bij hoogwater het water doorheen spuit. Hier willen we wel even kijken, dus met onze lunch lopen we die kant op. Alleen nog voordat we de blowhole zien komen we bij een rock pool. Dat is leuk! Dus weer naar de camper, zwemkleding aan en terug. Lekker, zwemmen in zee omringd door rotsen. Alsof je in een zwembad ligt. En de blowhole? Daar is alleen Peter nog eventjes heen gelopen en helaas, het water stond te laag.
Via (een deel van) de grand pacific drive rijden we naar Jervis Bay. Vooral Seven Miles Beach ziet er, vanaf de weg, fantastisch uit. Als we vandaag wat meer tijd hadden gehad dan waren we hier even gestopt voor een strand momentje, maar we zijn benieuwd naar de witte stranden van Jervis Bay, dus rijden door. Wit zijn ze zeker, wat een plaatje. Het is er alleen wel erg warm, dus na een fruitje lopen Peter en ik afzonderlijk van elkaar even een rondje terwijl de ander van ons met de meiden speelt dat we op de markt zijn.
En dan, als ik de meiden op onze overnachtingsplek uit de stoeltjes haal alweer een Meike-momentje. Ze ‘zingt’ lalalala en dan zie ik ineens rechts onderin een kiesje zitten. Geen idee in welke volgorde tanden en kiezen groeien en wanneer, maar drie boventanden, twee ondertanden, dan een hele tijd niks en een dan een kies lijkt ons toch een bijzondere volgorde. En hoe lang die er al zit? Geen idee. Wij hebben er in ieder geval niks van gemerkt, dus hopelijk zijzelf ook niet. Zo mogen er meer volgen!
Twijfel twijfel twijfel, wat gaan we doen. We willen de 31eten westen van Melbourne zijn om de ‘Great Ocean Road’ te rijden voordat we op 3 januari 2017 de camper inleveren. Maar hoe? Volgen we de kust of gaan we via het binnenland. Beide lijkt ons mooi, 50/50 dus. Op het moment dat we wegrijden besluiten we via het binnenland te gaan. Dat geeft meer afwisseling. Een paar dagen binnenland, dan weer kust en afsluiten in Melbourne.
Geen spijt van onze keuze. Zelfs niet nu vandaag, onbedoeld, een rijdag is geworden. ’s Ochtends rijden we met een korte stop naar Canberra, de hoofdstad van Australië. Eigenlijk hoefden we hier beide niet zo nodig heen, maar in de categorie ‘nu we er toch zijn’ rijden we er even rond. De Lonely Planet leert ons dat het een rijstad is, het is ook erg ruim opgezet, een soort super Almere, dus nemen we dit ook maar letterlijk. Het trekt ons ook niet zo om er even uit te gaan en wat rond te lopen. Het is er uitgestorven. Waarschijnlijk zijn alle mensen vanwege de vakantie naar de kust getrokken. We gaan er alleen even uit voor boodschappen, want zoveel supermarkten verwachten we vandaag niet meer tegen te komen.
Na de boodschappen en een broodje stellen we ons een ver doel voor vandaag en zien we wel of we dit daadwerkelijk halen. Met gemak. De meiden hebben tot een half uur voor aankomst geslapen en wij hebben genoten van een muziekje en de omgeving. Hoewel een freeway, wel een prachtig gelegen freeway. Wijds, met dor gras bedekte heuvels en bomen. Klinkt misschien onaantrekkelijk, maar dat was het zeker niet. Het was een beetje steppeachtig. Heerlijk middagje en mooi opgeschoten. Doen we morgen weer wat rustiger aan. Reisdoel, Mount Beauty.
Leuk is het om te merken dat ons leventje in de camper voor Maartje ook al heel normaal is. Vandaag bijvoorbeeld toen ik met de meiden nog even naar de receptie liep om wat te vragen wees Maartje me nonchalant even aan waar het dump point was ‘en daar kan papa lekker dumpen’. Of tijdens het spelen met mijn telefoonhoesje ‘ai ik heb hier niet zo’n goed wifi, hebben jullie wel goed wifi?’. Dumpen, op zoek naar wifi, behoren hier tot de orde van de dag. En ook heel normaal zijn de toiletten. We hebben inmiddels al zoveel openbare toiletten en toiletgebouwen gehad dat Maartje ze goed van elkaar weet te onderscheiden. Het eerste wat ze vandaag zei toen we in het toiletgebouw kwamen ‘en ze hebben ook een best nette wc hier’. Een andere leuke is ‘hier hebben ze pluk wc-papier, dat kan je plukken’ bij een toilet waar je van die losse velletjes wc-papier hebt. En de ritueeltjes die ontstaan. Zoals de deur die ze altijd van slot mag doen en de standaardvraag ‘heb je je knoop dicht’. Dit is natuurlijk niet voor niets ontstaan. In het begin gebeurde het meer dan eens dat de deur al openzwaaide als ik nog op de wc zat.
De dag begint vandaag regenachtig en we pakken, zo ongeveer voor het eerst deze reis, het meegenomen speelgoed uit de kast. Hebben we het niet voor niets meegenomen. Tot nu toe spelen ze meestal met stenen, schelpen, takjes, lege flessen en foldertjes. Vooral dat laatste is ideaal voor tijdens het rijden. Bijna overal waar we komen liggen wel foldertjes en daar begint de lol al. We hebben Maartje wel een halt aan moeten zeggen, want in Nieuw-Zeeland kwam ze soms met stapels foldertjes uit de zogeheten i-site. En in die foldertjes kan je natuurlijk oneindig bladeren, plaatjes kijken én op de kaartjes die er vaak in staan kijken waar we heen moeten. Dit vindt ze prachtig en ze kan ze ook al aardig ‘lezen’. Veel tekentjes die op de legenda staan kent ze al en zo maakt ze bij elke kaart haar eigen route en verhaal. Vandaag wist ze ons op het plattegrondje van de camping aan te wijzen waar de afvalbakken zijn. Het icoontje met de groene pijltjes. Dan kijken wij elkaar aan met een blik van ‘heb jij haar dat verteld?’.
Bestemming vandaag, Mount Beauty, een prachtig part of the world zoals Karli het omschrijft. En Karli kan het weten, want ze heeft hier vele zomers doorgebracht. We zijn vandaag te gast bij Jacob, de vader Karli en zijn vrouw Robyn en dochter Bethany die hier een caravan hebben. We zijn op slechts 150 km van Mount Beauty, maar willen nog wat meer van dit prachtige ‘part of the world’ zien, dus maken wat extra kilometers. Net als gisteren weer meer dan de moeite waard. Vandaag zelfs inclusief kangoeroe. De borden zijn we al meer dan eens tegen gekomen, op afstand hebben we ze al gezien, maar vandaag hipte er eentje voor ons de weg op, keek ons met zijn trouwe skippy ogen aan en hipte de berm weer in. Bijzonder toch! Zo zijn we hier al wat meer dieren tegen gekomen. Meerdere walibi’s die ons hebben laten schrikken terwijl ze uit de berm de weg op kwamen, net als de papagaaien die ons de stuipen op het lijf jagen als ze, meestal met zijn tweeën, vlak voor ons raam langs vliegen. Een slang(etje). Maar wat ons daadwerkelijk de stuipen op het lijf jaagde was een huntsman spin aan de binnenkant van Peter zijn deur, iehhh. Heel eng!
De vogels, ondanks dat ze ons soms de stuipen op het lijf jagen, zijn trouwens wel prachtig. Soms wanen we ons in een dierentuin met de mooi gekleurde vogels om ons heen. Koalabeertjes hebben we, ondanks de vele waarschuwingsborden langs de kant van de weg, nog niet in het wild gezien. Deze hopen we te zien als we de Great Ocean Road rijden.
Als we op de camping aankomen staat Jacob ons al op te wachten. Ze hadden nog net een klein plekje voor ons vrij. Prima, we zijn er toch bijna niet, want we krijgen gelijk al de uitnodiging om een drankje te komen drinken. En die slaan we natuurlijk niet af. We drinken een drankje en Jacob geeft ons een rondleiding over de camping. Maartje? Die gaat niet mee, is veel te druk aan het spelen met Bethany (bijna 16) en haar vriendinnen. Ze vindt het prachtig. Na het eten, als de meiden op bed liggen, gaan we nog even die kant op. Bij het vuur gaan we verder waar we gebleven waren, we drinken nog een biertje en wijntje en hebben een gezellige avond. Leuk even. Zo vaak zijn we deze reis niet ’s avonds ‘op pad’.
Vanochtend neemt Jacob ons mee uit ontbijten. De mannen kijken nog even op de kaart voor een mooie route en dan is het tijd om te gaan. Het weer stelt helaas wat teleur. Regen, regen, regen en dat al vanaf gisteravond. Dus rijden maar.
Tegen lunchtijd rijden we gelukkig weer onder een strakblauwe lucht. Kunnen we toch nog buiten lunchen en spelen. Maartje speelt zingend in de speeltuin ‘let it go, let it go (Frozen) en Meike doet enthousiast mee ‘go, go, go’.
We schieten al aardig op richting Melbourne. Niet dat we hier nu al moeten zijn, dinsdag pas, maar we komen er langs omdat we de Great Ocean Road willen rijden en die ligt ten westen van Melbourne. Rond oud en nieuw schijnt de aller drukste tijd van het jaar te zijn om deze weg te rijden, dus een dagje extra zou weleens van pas komen. Zo staan we vandaag alvast in Geelong, dit is al behoorlijk in de buurt. Komen we hier, past onze stroomkabel niet in de stroomkast. Heel vreemd. Heen en weer en nog een keer heen en weer naar de beheerder om een juiste stroomkabel te vinden en uiteindelijk is het ons gelukt. Hij had dit probleem nog nooit gehad en wij in de vier weken dat we er zijn ook niet. Toen de beheerder even later kwam kijken – op zijn grasmaaiertje – of het gelukt was, bleek het een oude kast te zijn waar niet alle stroomkabels op passen. Wat ik zei over de beheerders van een showground klopt nog steeds en wordt vandaag maar weer bevestigd. Wel wat ‘sjakerig’ trouwens, maar meer dan bereid om te helpen.
08.15 uur, time to go. Vandaag ontbijten we bij Bells Beach. Als het hier dan zo druk is rond Oud en Nieuw dan willen we hier in ieder geval één ‘eigen’ momentje hebben. En dat lukt! Uiteindelijk valt het ons eigenlijk wel mee met de drukte. Ook tussen de middag, als we lunchen op het strand, zijn we vrijwel de enigen. Het is dan ook niet echt strandweer, maar meer dan goed genoeg om er te spelen en een broodje te eten.
De enige plek waar het niet meevalt qua drukte is bij de zogeheten 12 apostelen. Hier banen we ons een weg door de selfiesticks en de Aziaten met als extra handicap, Meike in de buggy – een Aziaten trekker op zich -. En ondertussen spelen we ‘rara hoeveel vliegen heb ik op mijn rug. Het stikt hier namelijk niet alleen van de Aziaten, maar ook van de vliegen. De 12 apostelen? Prachtig!
En de koalabeertjes, check. Vandaag inderdaad gespot.
Het is al laat als we aankomen op onze camping in Camperdown ca. 40 minuutjes ten Noorden van Port Campbell. We wijken een beetje uit van de Great Ocean Road omdat de campings hier of volgeboekt zijn of duur, erg duur. Prijzen lopen op tot boven de 100 dollar. We snappen best dat de prijzen in het hoogseizoen wat hoger liggen, maar er zijn wel grenzen. En zo belanden we ineens weer in een hele andere adembenemende wereld. De camping heet dan ook niet voor niets ‘lakes and craters’. Morgen maar even een kijkje nemen.
Nu we er zijn realiseren we ons ineens dat het oudejaarsavond is. Natuurlijk weten we dit wel, maar we hadden er beter over na moeten denken. Hoe prachtig ook, we staan in de middle of nowhere waar we niks van Oud en Nieuw mee zullen maken. Van tevoren geen probleem, maar nu toch wel een beetje saai. Wel bijzonder is dat we vorig jaar tegen elkaar zeiden ‘ja dit willen we echt’ en we er nu ook gewoon echt zijn. Dit hadden we niet willen missen. Vanmiddag nog tijdens de lunch op het strand lagen we naar de meiden te kijken, rennend, kruipend, lachend, stralend. Precies zoals op de afscheidsgedichtjes van de meiden bij de Torteltuin.
Wind in mijn haren,
zon op mijn huid
ik laat alles vallen
en trek er op uit
en
Blote voeten,
wilde haren,
ik ga avonturen sparen
En dat is ons gelukt, meer dan! Én we hebben nog een paar dagen te gaan.
Hadden we hier gisteren toch nog maar even wat rondgereden. Vanochtend is het regenachtig. Nog steeds mooi, maar minder dan gisteren. Dan toch maar rechtstreeks door naar Lorne. Toen we hier gisteren doorheen reden zag het er erg leuk uit. Een strand, zwembad, trampolines, een speeltuin. Alle ingrediënten om er vandaag een leuke dag van te maken. Denken we. Het loopt alleen anders. Hoewel het weer hier wel iets beter is valt het ook hier tegen. Een beetje kil en af en toe miezert het wat. Gewoon niet echt zo’n relaxed dagje fun zoals we voor ogen hadden. Zo’n dag dat als je je, omdat je nog brood moet hebben, laat verleiden tot iets lekkers, je op het terrasje van de bakker geniet van dit verwen momentje, het weer begint te miezeren en je dan ineen net niet onder de parasol blijkt te zitten. Zo’n dag. Oftewel, net niet. Althans zo begint vandaag. We herpakken onszelf, dit kan niet de bedoeling zijn. Terug bij de camper gaat Meike even slapen, Peter blijft in de camper en Maartje en ik gaan, met een boekje en een spelletje, nog even naar het strand. Het weer is inmiddels iets opgeknapt. We hebben een paar dagen geleden een paar leuke kinderboekjes gekregen van Nederlanders die we tegenkwamen en die zijn sindsdien helemaal de hit. In het boekje waar we nu uit voorlezen zijn de kindjes toevallig ook op het strand. Net als de kindjes in het boekje maken wij ook een meeuwennestje – we wiebelen een kuiltje in het zand met onze billen – en kruipen we als krabben over het strand – niet rechtdoor, maar opzii -. Dan zoeken we een bankje op en spelen we Uno junior. Stand? 3 – 2 voor Maartje. Rennend door de branding gaan we weer terug naar de camper waar we op een afstandje Meike al horen giechelen.
Vol goede energie gaan we op weg naar de camping. We gaan het nog een keer proberen, free camping. Het is vandaag niet warm, dus elektriciteit voor de airco hebben we niet nodig en een natuurlijke omgeving trekt vast ook ander publiek dan een highway vlakbij een stad. Of het aan onze goede energie of aan een beter gekozen spot ligt weet ik niet, maar deze keer bevalt het wel. Een open stukje in het regenwoud met 12 kampeerplekken. Én wildlife. Ongetwijfeld heel veel wat we niet zien en dat willen we ook graag zo houden, maar ook wat we wel zien. Weer die prachtig gekleurde vogels én in de boom boven onze camper, een koalabeertje. Na het eten zit het koalabeertje lekker te peuzelen van de blaadjes in de boom. We liggen op onze rug op het bed van de meiden te genieten van dit mooie beestje. En even later, als de meiden op bed liggen, klimt het koalabeertje uit de boom om een andere op te zoeken. Misschien erg veel euforie, maar tot nu toe, gisteren en in de dierentuin, hebben we ze alleen nog maar stil in een boom zien hangen en dan is het wel erg leuk als ze met schemer ‘tot leven’ komen. Maartje slaapt nog niet, dus die mag nog even mee naar buiten om te kijken ‘ik heb nog nooit een koalabeertje van zo dichtbij gezien’.
Wat nog leuk was vandaag. Onderweg naar Lorne zag ik een berichtje van mijn moeder ‘we zitten nu bij Janus en Anneke en ik vertel dat jullie in Camperdown zijn. Daar woont Anneke haar broer’. Ze had het me ook al weleens laten weten, maar nooit meer aan gedacht natuurlijk, dus dit is wel heel toevallig. Zo’n gigantisch land waar wij totaal willekeurig een camping zoeken en dan blijkt Anneke haar broer hier te wonen. Bijzonder. Wel jammer dat we het onderweg pas lezen. Wie weet hadden we hem anders een bezoekje gebracht.
En dan, 2 januari 2017, onze laatste dag in de camper. Op Melbourne na hebben we alles gedaan en gezien wat we wilden. Op ons gemakje starten we op. Het is kil en koud, dus erg veel haast hebben we niet. Bestemming? Torquay. Waar Meike verder gaat met haar stapjes. Na tweede kerstdag hebben we haar niet meer zelf zien lopen, maar vandaag zien we weer een paar voorzichtige stapjes. In het zand nog wel. Ze maakt het zichzelf niet makkelijk.
Na ons dagje Torquay, dat vooral bestond uit spelen in de speeltuin, (voor)lezen en spelletjes doen, omdat het kil en koud bleef rijden we naar Weerribee om hier te overnachten. Bij ons al snel ‘De Weerribben’. Onderweg zien we voor het eerst vandaag het zonnetje. En terwijl ik tegen Peter zeg ‘heerlijk weer even die warmte op mijn benen’ realiseren we ons tegelijkertijd dat het thuis nog veel kouder is dan deze twee frisse(re) dagen hier in Australië.
Onze laatste camp spot. Hij mag er wezen. Als we net het eten op hebben stopt er ineens een auto en loopt er een vrouw op de camper af. We zijn er niet helemaal zeker van of we hier legaal staan, maar deze vrouw oogt niet echt als een agente. Verre van. Ze blijkt een Jehova Getuige te zijn en met Peter zijn antwoord dat we hier niet vandaan komen laat ze zich niet afschepen. Als we op de site kijken zijn alle teksten ook in het Nederlands beschikbaar, inclusief leuke, leerzame kinderprogramma’s. Ze weten ons overal te vinden.
En dan zit ons camperlife er echt (bijna) op. We gaan inpakken. Stuk makkelijker dan negen weken geleden trouwens. Negen weken met zijn vieren in camper en we zouden het zo nog tijden vol kunnen houden. Knus en fijn om zo met elkaar samen te leven. Dat gaan wij, en zeker ook de meiden, vast nog weleens missen. Meike bijvoorbeeld die al negen weken met haar tentje bij Maartje op het bed kampeert zal best even moeten wennen op haar eigen kamertje in een ledikantje.
En voor het lijstje wildlife, vandaag gespot, een emoe. Het wildlife laten we achter ons, de camper leveren we morgenochtend in en we gaan er nog een paar leuke dagen in Melbourne van maken. Erg veel zin in!
Melbourne
12.15 uur. Camper ingeleverd, check. Ingecheckt in het hotel, check. Dus let’s go!
We starten onze sightseeing op Federation Square. Stralend weer, een straatartiest, een broodje, wat drinken. Hier blijven we even hangen. Goed begin van onze citytrip Melbourne. Na onze lunch doen we een stadswandeling door het centrum van de stad. We kijken onze ogen uit in de Campbell, Block en Royal Arcades en wat jammer dat we net gegeten hebben. Zoveel lekkers hier. Ook maken we kennis met street art. Kleurrijke muren vol graffiti. Een gaaf decor ook om een trouwreportage te maken. En zo wordt de street art in Melbourne ook een hoogtepunt voor Maartje, want zwijmelend zegt ze dat ze nog nooit een bruid van zo dichtbij gezien heeft.
En wéér een winkelwagentje. Dit behoeft enig uitleg. Er slingeren hier in Australië nogal wat winkelwagentjes. In parken, in de berm, regelmatig komen we een verdwaald winkelwagentje tegen. Het is een soort ‘ding’ geworden, omdat we er opvallend veel zien en elke keer als we er weer eentje zien slingeren verzinnen we de meest uiteenlopende redenen waarom dat winkelwagentje daar toch staat of hoe dat winkelwagentje daar terecht gekomen is. Maartje haar favoriete verklaring ‘ik denk dat hier een keer een supermarkt is geweest en dat ze dit karretje vergeten zijn’. Deze wandeling was een perfecte eerste kennismaking met Melbourne en de middag lijkt maar niet te eindigen. Wat zullen we nu doen? Een park zodat de meiden even kunnen spelen of een drankje op het terras? Dat drankje dat lokt wel, maar toch kiezen we voor een park. Dit duurt niet lang, want de meiden vinden het vooral gezellig om bij ons op het bankje te zitten. Bij ons zitten kan ook aan een tafeltje op het terras, dus toch op zoek naar een terrasje. We belanden op de Southbank, zitten aan de promenade waar vlak voor ons een clown aan het optreden is. Geniet momentje. Inmiddels is het etenstijd, het is een lekker plekje, we hebben nog steeds live entertainment, alle ingrediënten om hier ook maar te blijven eten. En als de clown zijn geld geteld heeft? Dan hebben wij ons eigen clowntje aan tafel.
Wat een heerlijke dag en wat een heerlijke stad. En dit was nog maar onze eerste (mid)dag.
Terug in het hotel heeft Meike de smaak wat lopen betreft goed te pakken. In haar luiertje waggelt ze van de ene naar de andere kant van de kamer. Weer een geniet momentje.
Gisteren hebben we Melbourne te voet verkend, vandaag gaan we voor het openbaar vervoer. Ons hotel ligt tegenover het Southern Cross Station. Met haar treinen, bussen en trams een perfecte uitvalsbasis om nog meer van de stad te zien. Onze eerste bestemming, Collingwood. We willen naar de Collingwood Childrens Farm, maar eenmaal daar blijken we entree te moeten betalen en dat hebben we er niet voor over. Hadden we misschien van tevoren beter moeten uitzoeken, maar we vinden het ook wel prima zo. We treinen/trammen gewoon weer door en gaan naar St. Kilda om hier naar het strand te gaan. Het is een warme dag, dus misschien ook wel een betere bestemming dan een kinderboerderij. Met kiters, de haven en de skyline van Melbourne op de achtergrond en een lekker windje een heerlijke strand middag.
En dan is het alweer bijna etenstijd. We hebben gelezen dat er in de zomer elke woensdagavond een foodmarket is bij de Queen Victoria Market. Dit lijkt ons wel wat en dat hebben we goed ingeschat, het is echt super! Het is er druk, er is livemuziek, er hangt een leuke sfeer én er is eten uit alle delen van de wereld. En zo eten de meiden vanavond poffertjes en wij Vietnamees. Genieten!
Het is al laat, maar toch nog maar even in bad voor onze lange reis morgen én nog een verhaaltje en dan is het laatste nachtje echt aangebroken. Slaap lekker toppertjes wat hebben we van jullie genoten.
De aller, aller, aller laatste dag. Omdat we pas om 18.45 uur vliegen hebben we nog een groot deel van de dag in Melbourne. Alleen echt veel doen we niet meer. Het is erg warm en met een reis van ca. 27 uur in het vooruitzicht willen we toch een beetje fris blijven. Dus nemen we alle tijd in het hotel en gaan daarna op pad voor een ‘brekkie’. Fantastisch woord toch! En gelukt, want we hebben heerlijk ontbeten. Tja en dan … we gaan nog een keer naar het Federation Square. Hier waren ze dinsdag het evenement ‘slide the square’ aan het opbouwen, dus daar gaan we even kijken. En als we hier gekeken hebben duiken we het naastgelegen ‘Australian Centre fort he Moving Image (ACMI)’ in. Gewoon tijdverdrijf en een binnen/airco activiteit in plaats van buiten in de warmte zijn. Het is een heel interactief museum. Er is van alles te doen. Zo wordt Maartje op een gegeven moment een digitaal boekje voorgelezen waarna ze zegt ‘een paard is een horse in het Engels hoor ik al’. Ook nog leerzaam dus. Aan het eind gaan we nog een filmboekje knutselen – zo’n boekje met ogenschijnlijk dezelfde plaatjes en als je er dan snel doorheen bladert loopt, in dit geval, de pinguïn – en dan lopen we heel rustig naar het hotel om de bagage op het halen en vanaf het tegenover gelegen station de skybus naar de luchthaven te nemen. Op de luchthaven begint onze reis, als we ‘opgefrist’ zijn en onze lange broeken hebben aangetrokken, met een drama. Meike helemaal overstuur, krijst zoals we haar nog nooit hebben horen krijsen. Dat belooft wat. Maar gelukkig blijft het hierbij. We hebben drie vluchten van 6 à 7 uur in het vooruitzicht met tussendoor wachttijden van ca. 3 uur waarop we de meiden (bijna) niet gehoord hebben.
Leuk is dat als Maartje en ik op de luchthaven van Melbourne met een flesje water op de grond even op Peter zitten te wachten Maartje zegt ‘dit is eigenlijk een soort binnen picknicken’. Dat cultuurtje is er wel ingesleten de afgelopen weken.
En dan zijn we weer thuis. Net als bij onze aankomst in Auckland negen weken geleden maakt ook Maartje nu de landing net niet mee. Ze zit zo vol van dat we naar huis gaan en bleef maar wakker totdat ze het echt niet meer volhield. Het ging haar niet om de landing op zich, we hebben deze reis in totaal zeven luchthavens gehad bedachten we ons, maar ze wilde zo graag weer in Nederland zijn. Haar weer wakker krijgen, en houden, is nog even een dingetje, maar als we de aankomsthal binnenkomen hebben we haar weer opgepept en kan ze de opa’s, oma’s, omke en Aart, Gryt en Hedwich in haar armen sluiten. Meike kan haar eerste stapjes showen én er zijn mooie welkom thuis ballonnen. Een warm ontvangst in koud Nederland.
5 januari 2017
Winter! Onvoorstelbaar dat er sneeuw ligt als we zaterdagochtend, na een lange nacht slapen, wakker worden. We hadden wel gezegd dat als we weer thuis zouden komen het winter is en er sneeuw ligt, maar de kans dat er ook daadwerkelijk sneeuw ligt is natuurlijk heel klein. En brrrr wat is het nog koud in huis, dus net als gisteren toen we thuis kwamen gelijk de haard weer aan. Gezellig en precies zoals we het ons hadden voorgesteld. Haard aan en nog even een weekendje met elkaar om thuis te komen. Langzaam wennen we aan het idee dat de reis er nu echt op zit en het ‘normale’ leven weer gaat beginnen. Net thuis zitten we nog in een bubble met het gevoel ‘willen we hier alweer onderdeel van uitmaken?’. In de supermarkt lopen, semi bekenden tegenkomen en denken ‘ja, we zijn echt weer thuis’. En dat is goed. Dankbaar voor de geweldige tijd die we met elkaar hebben gehad.
