Zuidereiland – 21 november 2016 – 10 december 2016
Zuidereiland
Daar ligt ie, klaar om ons naar het Zuidereiland te brengen. Maartje heeft er zin in. Als ze vanochtend wakker wordt is het eerste wat ze zegt met haar slaperige gezichtje met warrige haartjes eromheen ‘is het al morgenochtend?’. Toen we gisteren geweest waren om te informeren of er nog bijzonderheden waren had ze de boot al gezien. Vooral de ‘deur’ waar we met de camper doorheen moeten heeft nogal indruk gemaakt.
De overtocht gaat voorspoedig. Voordat we het weten zijn we er. Het weer is mooi en de zee rustig, dus mooie uitzichten op de ‘Marlborough Sounds’.
Onderweg naar Kaiteriteri rijden we door de wijngaarden. Dit is echt het wijngebied. We hebben nog geen wijn geproefd – wel gedronken – maar dat gaat er zeker nog van komen.
De meiden hebben het vanmiddag met vlagen niet zo naar hun zin in de camper, dus we zijn blij dat we er zijn en dat we hier twee nachten blijven. Dagje niet rijden vinden ze vast niet erg. En de chauffeur ook niet. Morgen laten we ons varen, wandelen we een stukje en chillen we op het strand. Meer staat er niet op het programma.
Vanochtend alweer de wekker zetten. Dit moet geen gewoonte worden. Je kan hier, vanaf het standje waar onze camping aan ligt, met watertaxi’s het Abel Tasman NP in. Je wordt dan afgezet op één van de idyllische strandjes waar vandaan prachtige wandelingen zijn. Dit is zeg maar het ‘systeem’ en daar zijn tal van variaties op te bedenken met ook weer tal van verschillende boten. Het was even puzzelen, maar nu hebben we, denken we, voor ons alle vier een leuke tour bedacht. We varen naar één van de eerste strandjes, doen daar een wandeling(etje), spelen en lunchen op het strand en dan vaart Peter door langs alle andere baaitjes en vaar ik terug met de meiden. We sluiten niet uit dat deze constructie binnenkort bij de te boeken ‘family-tours’ staat of wordt aangeraden aan gezinnen. De vrouw bij het boekingskantoortje vond het goed gevonden. Het blijkt ook goed uit te pakken. Het boottochtje is net lang genoeg voor de meiden om zich niet te gaan vervelen en voor mij om een indruk te krijgen van waarvoor we hier zijn. De wandeling valt alleen wat tegen. Ons was verteld dat het een easy walk zou zijn die prima op slippers zou kunnen. Mwah, wij vonden het best pittig.
Een steil bospad met veel boomwortels en gladde stukken. Onze twijfel om door te gaan werd versterkt door alle goed uitgeruste wandelaars die voorbijkwamen. Daar staken wij wel een beetje bij af op onze slippertjes met een peuter – ook op slippertjes – en een baby in een draagzak. Die peuter heeft het overigens heel goed gedaan. Het loont, denken we, dat we haar veel en lange(re) stukken hebben laten lopen in de periode voordat we weg gingen.
Na een goed uur komen we weer terug op het strandje. Ook geen straf, hebben we hier echt even de tijd.
En dan komt Peter zijn watertaxi. Hij wordt uitgebreid uitgezwaaid, inclusief handkusjes, totdat we de boot niet meer zien. Een kwartiertje later komt ook onze watertaxi. Meike is inmiddels wel erg moe, dus ik vraag me af hoe mijn terugtocht zal gaan. Het gaat top. Iedereen die het wil, en ook die het niet wil, krijgt haar stralende lach met grote voortanden en twinkelende oogjes te zien. We zitten bij dezelfde groep mensen op de boot als de heenreis. Een groep met kinderen met een beperking en Meike heeft het hart van één van de begeleiders gestolen. Deze up was dan ook wel echt het laatste beetje energie dat ze had, want eenmaal in de camper is ze snel vertrokken. We staan naast een speeltuin. Maartje is lekker aan het spelen of komt bij me aan de picknicktafel zitten om te kletsen of te kleuren en ik geniet van haar, de zee op de achtergrond en het moment en verheug me erop dat Peter straks terugkomt voor een wijntje of een biertje. Dat laatste wordt een ijsje .. gevolgd door een drankje. Een ijsje kon ook niet ontbreken op deze zomerse dag.
Peter heeft een prachtige boottocht gehad met als hoogtepunt, een school van wel 20 dolfijnen. Genieten!
23 november 2016
De westkust
De bewolking trekt over de bounty stranden van Abel Tasman NP. 24 november 2016, tijd om door te reizen. Bestemming, ‘The West Coast’. Dit is alleen wel een eindje rijden. Doordat we onze plannen een beetje hebben moeten aanpassen, lees Kaikoura hebben moeten overslaan vanwege de aardbeving, hebben we wat meer ruimte in ons reisschema. We doen vandaag dus rustig aan ook al hebben we behoorlijk wat kilometers voor de boeg. Misschien wel een beetje te rustig aan, want uiteindelijk halen we ons einddoel van vandaag, de ‘Pancake Rocks’ in Punakaiki, niet. We vertrekken op tijd, ca. 10.00 uur. Hoe we onze ochtend ook inrichten meestal is het, zonder dat we de tijd in de gaten houden, rond 10.00 uur als we vertrekken. Nog ‘even’ boodschappen doen, tanken en dan kunnen we echt vertrekken. Het is weer een mooie weg die we rijden. Het zijn hier eigenlijk nooit snelwegen waarop je door het land heen jaagt. Het zijn max. 100 km/u wegen – waarop wij max. 90 mogen – die je door de mooiste landschappen brengen. Zo ook vandaag. We lunchen laat, maar het is het wachten waard. Vers brood, Peter heeft eieren gebakken en er is een speeltuin. Na het eten en spelen drinken we op he terras bij een caféetje nog een koffie en een cappuccino en we kunnen er weer tegenaan.
Onderweg komen we langs de ‘Buller George Swingbridge’. Met haar 110 meter lengte de langste ‘swingbridge’ van Nieuw-Zeeland. Peter en Maartje beginnen aan de overtocht, maar Maartje vindt het toch wel eng en blijft bij Meike en mij.
Achteraf maar goed ook, want Peter moest zichzelf al goed vasthouden en ondertussen ook nog de sandflies te lijf gaan. Deze regio staat bekend/is berucht om haar sandflies en dat merken we. Wij blijven dan ook nog heel even kijken tot Peter aan de overkant is en vluchten dan naar de camper. Maartje en ik beramen tijdens onze vlucht een plan om geen sandflies in de camper te krijgen. Alles goed afschudden, deur open, Maartje snel het trappetje op en mama en Meike er gelijk achteraan en dan snel de deur achter ons dicht. Check, wij zijn binnen en de sandflies niet. De jeuk die deze beestjes, want ze zijn echt mini, met een beet veroorzaken is echt niet fijn en je zit er zomaar onder.
We blijven de Buller River volgen en vlak voordat deze uitmondt stoppen we voor onze overnachting. De lunchstop en de spontane stop bij de ‘swingbridge’ maken dat het inmiddels ca. 18.30 uur is en de dag voor de meiden nu wel lang genoeg geduurd heeft. Morgen is ons doel het gebied van de Franz Josef en Fox gletsjers. Onderweg komen we langs de ‘Pancake Rocks’, dus we hebben nu bedacht dat we op tijd vertrekken en ontbijten als we daar zijn.
Tot nu toe zit het ons erg mee met het weer. Het is weleens wat minder, maar als we iets willen zien of doen treffen we het eigenlijk altijd wel. Tot vandaag. Vanochtend, toen we naar de ‘Pancake Rocks’ gingen, was het nog redelijk. Het was droog tijdens de wandeling langs de rocks. Deze rocks waren gaaf, hebben hun naam te danken aan de lagen die ze hebben, maar de hele kustweg was met haar dikke golven en ruige kust eigenlijk gaaf. En die kustweg volgen we vandaag. Het rijden gaat gepaard met regen, regen en nog veel meer regen en dit baart ons zorgen voor morgen. Dan willen we naar de gletsjers. Dit zou één van de hoogtepunten van onze reis moeten worden, we hebben er zelfs over gedacht een helikoptervlucht boven de Franz Josef gletsjer te boeken. Nou dat laatste gaat ‘m sowieso niet worden, als dan willen we wel echt mooi weer. We hebben toen we hier aankwamen al even wat rondgereden – we waren vandaag mooi op tijd – en zetten nu in op een wandeling naar de voet van de gletsjer. Duimen voor een paar uurtjes droog weer dus morgen.
Onze overnachtingsspot maakt de dag helemaal af. We hebben al gelezen dat we ons er niet al teveel van voor moeten stellen, nou dit is ook werkelijk wel de meest droevige plek waar we tot nu toe overnacht hebben. Als we aankomen op een open plek met stukken gras en grint en een paar grint bulten komt er net nog een camper aan. Ze vragen vertwijfeld of wij hier blijven en als we bevestigend antwoorden kiezen we beide een rechte plek zonder al teveel plassen om ons heen. We lijken op tijd te zijn geweest, want inmiddels staan ca. 20 campers. Populair plekje. Zal er wel mee te maken hebben dat het de enige gratis spot is in de buurt. Ach, we hebben ook niks nodig. Blijven lekker binnen en eten hutspot. Gewoon, omdat het bij de regenachtige dag van vandaag past.
En het stopt maar niet met regenen en hard ook! Dat we in een camper slapen versterkt het alleen maar. Vanochtend is het weer, na de regenachtige nacht, nog niet erg opgeknapt. Het lijkt wel iets lichter te zijn dan gisteren. We zien besneeuwde bergtoppen en een stukje van de Franz Josef gletsjer en die hebben we gisteren niet gezien. Het gaat daarom een wandeling naar de gletsjer worden, maar alleen voor Peter. Als we zo’n dikke bui krijgen en we zijn met z’n vieren aan het wandelen dan worden we daar alle vier vast niet heel gelukkig van. En wij vermaken ons goed in de camper. Meike gaat lekker slapen en Maartje en ik doen een spelletje en kunnen alvast beginnen met een tekening voor papa zijn verjaardag. Waar Nederland zich opmaakt voor Sinterklaas is hier papa zijn verjaardag het evenement waarover gesproken wordt.
Zo zijn er al verschillende manieren bedacht om de camper te versieren zonder dat papa erachter komt en wil papa waarschijnlijk wel snoep en een Elsa dvd hebben voor zijn verjaardag volgens Maartje. Dat laatste, omdat we dat allemaal zo leuk vinden. Euhm, ja denk het ook.
Peter is nog maar net weg of het begint heel hard te hagelen ‘maar gelukkig krijgt papa we een lekker warm kopje thee als hij terug is’. Het valt gelukkig mee. Het kopje thee wordt gewaardeerd, maar erg natgeregend is hij niet en het was een mooie wandeling. De gletsjer was uiteindelijk niet het hoogtepunt, maar met een gletsjerwandeling op IJsland zijn we misschien ook wel een beetje verwend. Even een broodje eten en dan rijden we door naar de Fox gletsjer. Hier hadden we graag met zijn vieren naartoe gewandeld, maar het weer wordt er niet beter op. We gaan een camping zoeken. Het is nog niet al te laat, dus nemen we de tijd om te wassen, te borrelen, lekker te eten, een overheerlijke douche te nemen en maken Maartje en ik nog een kleine wandeling door het bos, hier regenwoud. Best bizar dat je door een regenwoud loopt terwijl een paar kilometer verderop een gletsjer ligt.
En dan onze laatste dag bij de gletsjers. Het lijkt ons niet gegund deze bij droog weer te ervaren. Niet heel verrassend als je weet dat er in dit deel van Nieuw-Zeeland 11 keer zoveel neerslag valt als in Nederland. Als we, weer, bij de Fox gletsjer zijn, warm aangekleed, Meike in de draagzak, zijn we nog maar net het parkeerterrein af als we in een ontzettende hagelbui terechtkomen. Dan maar met de camper naar het uitzichtpunt. Camper 5 cm. te hoog. We geven het op, Lake Wanaka here we come. Beetje teleurgesteld, dat wel, maar als we bij de kust aankomen worden we getrakteerd op gigantische golven, gaaf! En had ik al iets gezegd over de mooie wegen die we hier rijden 😉 zo ook vandaag weer. We kijken onze ogen uit en elke keer ook weer zo anders. Vol extremen. Na onze rit zelfs nog tijd om Wanaka in te gaan. Het is heerlijk weer én droog. De camper is knus en was ook erg comfortabel de afgelopen dagen, maar met elkaar buiten zijn is toch wel heel fijn en leuk!
It’s a beautiful day, the sun is shining … Dat is lekker wakker worden. En hoewel we nog maar net in Wanaka zijn en het weer uitnodigt om lekker naar buiten te gaan voor bijvoorbeeld een wandeling rijden we door naar Queenstown. Beide staan bekend om, uiteraard de prachtige ligging, maar ook om de uitdagende activiteiten die ze te bieden hebben. We gaan er dus vanuit dat we in Queenstown vinden wat ze ook hier te bieden hebben. Vergeleken met andere dagen is het een klein stukje rijden. Vlakbij Queenstown is een oude brug, de Kawarau Bridge, waar ze vanaf bungee jumpen. Hier is een heel bungee centrum. Erg leuk om te kijken en, nog even getwijfeld, maar nee … 😉 hebben het gehouden bij genieten van het zonnetje, de omgeving, een relaxed muziekje en de fijne sfeer. Beetje rondgehangen dus voordat we naar Queenstown gingen. Het was nog vroeg, dus we konden ook nog wel even in een gondel naar boven. Hier hebben we ons flink in vergist. Het was ontzettend druk en niet zo makkelijk om een parkeerplekje te vinden. Voor een auto was het al lastig, laat staan met zo’n huge campervan. Plan B, een speeltuin aan het strand mislukte om dezelfde reden. De stad maar verlaten en doorgereden naar Lake Moke. Ook dit wordt ons niet makkelijk gemaakt. Voordat we er zijn komen we nog voor twee uitdagingen te staan. Het is een onverharde en smalle weg en er zijn wegwerkzaamheden. Geen idee hoe we hierlangs komen en keren is ook niet echt een optie. Eén van de wegwerkers is ervan overtuigd dat het kan en hij heeft gelijk, pffff. En dan, als we er bijna zijn, een tegenligger, zelfde formaat camper als wij zijn. Gaat maar net goed, maar beide uitdagingen waren het meer dan waard. Thanks Aart en Gryt voor het delen can jullie favo Queenstown camp spot. Bijzonder dat je in de middle of nowhere bent en je je realiseert dat jullie hier ook zijn geweest. Wij zijn onze teleurstellende middag Queenstown na een wandelingetje bij Lake Moke alweer vergeten. Morgen weer een dag, nu genieten van dit moment.
Vandaag, 29 november 2016, gaan we een stuk beter voorbereid te werk dan gisteren. We besluiten ’s ochtends al naar een camping in de stad te gaan, zodat we onze camper hier kan staan als wij in de stad zijn. En we zijn ook wel weer toe aan een camping met faciliteiten, dus perfect. Het is een hele knusse, sprookjesachtige camping en dat op loopafstand van het centrum van Queenstown. Onze dag had niet beter kunnen beginnen. Het doel van gisteren, de gondel, daar beginnen we mee. Er gaat een gondel vanuit de stad omhoog en boven zijn verschillende activiteiten te doen. Met de meiden erbij is niet alles geschikt, maar de gondel op zich is al leuk en boven gaan we beide een keer rodelen met Maartje.
Had ik al eens geschreven over de attractie die wij zijn voor vele Aziatische toeristen? We hadden al weleens gehoord dat ze vooral blonde kindjes erg bijzonder, schattig, leuk, etc. vinden, maar het blijft een rare gewaarwording als mensen gewoon ongegeneerd foto’s van je kinderen maken en ze ook nog eens vragen te blijven staan zodat ze de rest van hun reisgezelschap erbij kunnen halen. Vandaag dus weer zo’n dag. Zal er wel mee te maken hebben dat het hier zo druk is, maar wel heel vreemd. Meike vindt het allemaal prachtig en lacht breeduit voor elke camera die ze ziet. Maartje moet er niks van weten, logisch. Is toch ook raar, al die camera’s voor je neus en mensen die nog net niet in de wangetjes knijpen en cutycutycuty roepen.
Na het rodelen en een lunch gaan we weer naar beneden. Beetje lopen door de stad. Relaxed sfeertje. Meike valt al snel in slaap, Peter leest een beetje in de Lonely Planet en Maartje en ik vermaken ons in de speeltuin. Er is nog een meisje van haar leeftijd, ook op vakantie waar ze leuk mee aan het spelen is. Met haar vader heb ik het ondertussen over al het moois dat we onderweg tegen zijn gekomen. We lopen terug door de Queenstown Gardens. Het is dat we de frisbee-shop niet tegenkomen, want anders deden we een potje frisbee-golf. Superleuk. Door het park staan allemaal ‘baskets’ waar je je frisbee in moet zien te krijgen. Nog nooit van gehoord, dus als iemand een gat in de markt zoekt. Paar baskets in het Vondelpark, kraampje waar je frisbees voor een paar euro verkoopt. Wij houden het bij lopen. Het einde van de middag komt in zicht en Peter heeft in de Lonely Planet gelezen over de ‘Fergburger’, een begrip hier. Wij snappen dat hier mensen voor in de rij staan, hebben er alle vier van gesmuld.
29 november 2016
Nog één dag Queenstown
Tegenover de camping is een bakkerij waar Maartje en ik vanochtend lekker vers brood halen. Tijdens het ontbijt proberen we de opa’s en oma’s te facetimen. Ze zijn gelukkig allemaal thuis en verbinding is goed. Erg leuk even! Daarna, inpakken en wegwezen. Op naar het zwembad voor een paar uurtjes family fun. Inclusief spa bad.
Op onze lunchplek blijven we wat langer hangen. Meike kan dan even in haar tentje slapen in plaats van in het autostoeltje zoals meestal het geval is. Peter blijft bij Meike in de camper en Maartje en ik gaan naar de speeltuin een stukje verderop. Spelen doet ze niet echt. Ze komt bij me zitten en we kletsen over dat wat we allemaal zien. Een bruidspaar, een parasailer, bootjes, .. en we doen spelletjes. Ik zie ik zie wat jij niet ziet is één van de favorieten op dit moment net als de zelf verzonnen spelletjes en raadseltjes. Vanmiddag een hele leuke, vond ik. ‘Mama, nu een ‘dagenspelletje’, het is geen regen’. Ik moet er serieus even over nadenken, maar heb het goed, zondag. Een leuke ontwikkeling die ze doormaakt, spelletjes en raadseltjes doen. Ook één van de favorieten is ‘wie dit wel/niet doet/heeft moet de vinger opsteken. Vooral leuk is dat Meike bij het horen van dit zinnetje in alle gevallen enthousiast haar vingertje opsteekt.
Goede timing, als we terugkomen bij de camper wordt Meike wakker. Er is nog tijd om naar Glenorchy te rijden. Een scenic road. One of the most scenic roads in the world zelfs lezen we, dus let’s go. Helemaal eens met de woorden die de boeken deze weg gegeven hebben. In Glenorchy zit Mrs. Woolly’s General Store, zo’n winkeltje met allemaal mooie spullen, aantrekkelijk gepresenteerd, ook de ijsjes die ze verkopen. Even later zitten we dus in het zonnetje aan een onweerstaanbaar ijsje met chocolade, vanille, frambozen en een heerlijk koekje.
Net als we besluiten dat een goed uur rijden tot onze volgende overnachtingsplek acceptabel is rijden we een spot voorbij waar we niet omheen kunnen. We hadden al gelezen dat ‘freedom camping’ toegestaan is aan deze weg (nog steeds de scenic road, maar dan retour), dus laat die andere plek maar zitten, hier slapen wij vannacht. We spelen en drinken wijn op het strand, genieten. – Over wijn gesproken, die wijnproeverij is er nooit van gekomen. We houden op af en toe een wijntje drinken, ook lekker. –
De avond eindigt helaas niet zo romantisch als deze begon. Meike moet overgeven, arm klein meisje. En dan is ‘freedom camping’ ineens wel even behelpen. Maar met een fluitketel en een heel groot meer komen we een heel end. Morgen maar een camping met wasmachines.
1 december alweer. Vandaag rijden we eerst een stuk voordat we gaan ontbijten. Dit doen we op de plek waar we gisteren eigenlijk wilden overnachten. Ook mooi, maar we zijn blij dat we gestopt zijn. Het duurt Maartje allemaal wat te lang voordat we er zijn. Ze blijft maar zeuren, maar het antwoord blijft hetzelfde ‘als we aan het eind van het meer zijn dan gaan we ontbijten’. Het antwoord blijft ook onbevredigend. Mooi om te zien, is ons eerder ook al opgevallen, is dat als Meike vervolgens begint te jengelen Maartje haar gerust gaat stellen en zegt ‘poppie, rustig maar, als we aan het eind van dit meer zijn dan zijn we er en gaan we ontbijten’.
Verder is vandaag een korte rijdag. We rijden naar Te Anau waar we op een veel te dure camping staan, maar wel kunnen wassen. Omdat we op tijd zijn kunnen wel optimaal gebruik maken van de faciliteiten – douchen, stroom, water tanken, de speeltuin en het springkussen – en dat geeft ons het gevoel toch nog een beetje waar voor ons geld te hebben. Ondertussen nog heel even naar het stadje om onze tour voor morgen te boeken, een boottocht door Milford Sound. Zin in!
1 december 2016
Milford Sound
Met ongeveer 200 regendagen per jaar, waarbij er in 24 uur tijd 250 millimeter regen kan vallen – dat is veel -, is Milford Sound één van de natste plekken op aarde. Vandaag niks van gemerkt. Het was, werd ons verteld, de mooiste dag sinds zes weken. En voor een must see in Nieuw-Zeeland helemaal niet druk. Ons was geadviseerd ’s ochtends te gaan, omdat ’s middags de meeste mensen met een bustour gaan. Vandaar waarschijnlijk zo rustig. Perfecte omstandigheden dus om er een mooie boottocht van te maken. We zoeken een plekje binnen en gaan van daaruit om en om, of met (één van) de meiden naar het bovendek om te genieten van Milford Sound en het mooie weer.
Na Milford Sound en haar ruige landschap rijden door een glooiend gebied naar de zuidkust waar we overnachten in Fortrose. Dit wordt het meest zuidelijke plaatsje waar we ooit geslapen hebben. Morgen komen we nog in Slope Point voor een wandeling. Dit is, op Stewart Island na, het meest zuidelijke puntje van Nieuw-Zeeland.
En wie van ons hebben er vannacht, zoals altijd, weer het mooiste plekje …
2 december 2016
Zuid Zuidereiland
We gingen ervan uit dat Meike haar overgeven deze week bij een avondje zou blijven, maar vannacht waren Peter en Maartje aan de beurt. En Meike slaapt ook nog eens erg lang vanochtend. Waarschijnlijk omdat haar grote zus bij ons in bed ligt en de kans niet krijgt met haar te gaan spelen bij de eerste kick die ze geeft. Wat normaal gesproken overigens wel een erg leuk momentje is. Wij rustig wakker worden met op de achtergrond het ‘geklets’ en gegiechel van de meiden.
Dit alles bij elkaar doet ons besluiten maar niet te veel doelen te stellen voor vandaag. Wel vinden we het belangrijk om er even uit te zijn en dat doen we bij ‘Slope Point’. Dit is, zoals ik gisteren al schreef, het zuidelijkste puntje van het Zuidereiland. Erg leuk is dat we dit punt bereiken door een wandeling door een stuk grasland met heel veel schapen. Niet te ver, wel lekker buiten, perfect.
Als we daarna weer in de camper stappen liggen de meiden vrijwel meteen te slapen en ze worden pas weer wakker als we op de plaats van bestemming, Balclutha, zijn. Wij genieten ondertussen van ‘The Catlins’. Regenwoud, kust (prachtig met laag getijde) en glooiende groene heuvels met schaapjes wisselen elkaar af. Het naambord van Papatowai zegt niet voor niets ‘where forest meets sea’. Ondanks, of misschien wel juist omdat, we onszelf weinig doelen hebben gesteld een fijne dag waarop we allemaal een beetje konden bijkomen.
Wauw, wat een nacht! Allemaal 08.30 uur wakker, uitgeslapen en fit. En een dubbele wauw, want Peter en Maartje hebben vannacht sterren gekeken. Dit had Peter al een tijdje beloofd, maar de sterrenhemel was elke keer net niet helder genoeg. Vannacht wel. Eerst was ze nog slaperig en wilde ze het liefst weer terug in haar warme bedje, maar eenmaal buiten vond ze het prachtig en wijst ze de grootste sterren, de helderste sterren en de mooiste sterren aan. Als Peter haar weer en bed legt hoort hij heel zachtjes onder de deken vandaan ‘ik vind je lief papa’. Mooi momentje.
Eenmaal opgestart rijden we naar Dunedin. We lopen een stukje door de stad om de sfeer te proeven en gaan dan lunchen in een knus restaurantje met een hoog huiskamer gehalte. Wij een sandwich en de meiden een bagel met nutella, euhm nutella met een bagel bedoel ik. Maartje zit er, zoals ze zelf zegt, lekker van te smikkelen. Meike moet er niks van weten, maar dat gaat in de toekomst ongetwijfeld veranderen.
De hebben getwijfeld of we langs de kust naar Christchurch rijden of een haak maken richting de bergen (Mount Cook, Lake Tekapo). Het wordt dat laatste, dus rijden we alvast een stukje die kant op. Hoe ver? Dat laten we afhangen van hoe lang het achterin leuk blijft. Zo belanden we op een soort voetbalveld in Duntroon. We komen nog eens ergens. Maar wat een ruimte. Een heel voetbalveld voor ons alleen. Lekker even rennen, ongeremd frisbeeën en het feest was – vooral voor Peter – helemaal compleet toen we een bal toegeworpen kregen van de beheerder. Kortom, misschien wat een bijzondere spot, maar weer een top plekje om te overnachten.
4 december 2016
Mount Cook en Lake Tekapo
Stralend weer, een prachtig blauw weer en helderwitte bergtoppen maken vandaag tot weer een top dag. We rijden langs Lake Pukaki naar de voet van Mount Cook. Hier lunchen we en vinden we dat een wandeling van 3 uur naar de ‘Hooker Gletsjer’ moet kunnen. Althans, we gaan eraan beginnen en kijken hoever we komen. Het is mooi weer en we hebben de tijd. Op 2/3 van de wandeling besluiten we toch maar op te splitsen. Het gaat erg goed, maar we moeten ook het hele stuk nog terug en dan willen we het ook gezellig hebben. Peter loopt terug met de meiden en ik loop door. Gave, toegankelijke, wandeling. Schitterende uitzichten waarin we regelmatig een lawine zien.
Na de wandeling rijden we weer terug naar de andere kant van het meer waar we overnachten. Super plekje weer. Hier hebben we ook nog een mini Sinterklaas-momentje. Het is tenslotte 5 december. We hebben nog een kleinigheidje van opa en oma in de tas zitten en kwamen onderweg chocolademuntjes tegen. Meer dan dit is het dit jaar ook niet. De ambiance is er ook niet naar om Sinterklaas te vieren. Veel te zomers, dus hier blijft het bij en we gaan spaghetti aglio y olio met garnalen eten. Past beter bij vandaag
Happy birthday to you, happy birthday to you, happy birthday dear papa, happy birthday to you.
De slingers hangen, de cadeautjes zijn ingepakt en het ontbijt staat klaar. Zingend en met onze feesthoedjes op doen we het gordijntje (zodat papa ons niet kon zien en horen J) open en maken we papa wakker. Happy birthday lieve papa!
Na het feestontbijt rijden we naar Lake Tekapo. Tijd voor een taart, want er is er één jarig.
… en een wandelingetje langs het meer. Ook Meike wandelt, tussen ons in, een stukje mee. Toppertje!
Meer dan naar Lake Tekapo hadden we vandaag niet als doel. Los van er een hele leuke verjaardag van maken natuurlijk. Daarom rijden we na Lake Tekapo alvast een stuk richting Christchurch en belanden we in Ashburton. Niks bijzonders hier, gewoon functioneel. Morgen niet al te ver meer naar Christchurch, dus hebben we nog tijd om de stad in te gaan voordat we overmorgen naar Brisbane vliegen.
6 december 2016
Christchuch, our gateway to Brisbane
We hadden het al wel gehoord, Christchurch is, na de aardbevingen in 2010 en 2011, nog steeds in opbouw en daardoor geen ‘must see’. Nou dat willen we dan natuurlijk met eigen ogen zien ;). En inderdaad, overal waar we lopen/rijden wordt gebouwd of zijn straten afgezet vanwege wegwerkzaamheden. Er is zelfs een deel van de winkelstraat dat bestaat uit winkels in containers. Wel een leuk deel van de stad. De containers geven het een hippe uitstraling wat versterkt wordt door een pleintje met allemaal foodtrucks. Jammer dat we net gegeten hebben. Peter gaat naar het earthquake museum en ik loop met de meiden weer richting de camper. Vlakbij de camper hebben we namelijk een super gave speeltuin gezien en we hebben beloofd dat we daar vanmiddag gaan spelen. Het is écht een hele leuke speeltuin. Ook voor papa en mama. De speeltuinen waar we tot nu toe zijn geweest, in welk gehucht ook – en dat is het hier al snel, want Nieuw-Zeeland is erg dunbevolkt – waren meestal leuk, uitdagend en goed onderhouden, maar we sluiten vandaag wel af met de topper!
De camping die we voor ogen hebben is vlakbij de luchthaven en valt wederom in de categorie functioneel, niks bijzonders. Even denken we dat we de enige toeristen zijn tussen alleen maar vaste campinggasten (Robbie, hoog Mooi Bemelen gehalte hier), maar naarmate de avond vordert loopt het toch vol me andere toeristen die waarschijnlijk óf net hun camper hebben opgehaald óf, net als wij, hun laatste avond Nieuw-Zeeland hebben. Anders kunnen we ons namelijk niet voorstellen waarom je hier de nacht doorbrengt.
Het hoge aantal vaste campinggasten komt overigens, komt Peter tijdens het afwassen achter, omdat hier allemaal bouwvakkers ‘wonen’. Er moet zoveel worden opgebouwd in de stad dat er te weinig ‘eigen’ bouwvakkers zijn. Veel mensen uit de rest van Nieuw-Zeeland, maar ook uit Azië helpen mee de stad weer op te bouwen.
8 december 2016, de tassen zijn weer gepakt – kinderstoel toch maar achtergelaten, paste bij nader inzien lang niet in óf de weekendtas óf de backpack – en de camper, waar we toch wel aan gehecht geraakt waren, is afgeleverd. Australia here we come!
Dit keer geen ruimere plaatsen en een baby bassinet, maar gewoon rij 13, stoel a, b en c. En toch, voordat we het weten is de ca. 4 uur durende vlucht voorbij. Maartje gaat volledig op in alle leuke kinderfilmpjes op haar schermpje. Af en toe gestoord door Meike die over haar heen kruipt en met haar vingertjes op haar schermpje zit. Geïrriteerd ‘Papa, mama, zet even iets kinders op bij jullie, vindt Meike leuk’. En als Meike haar zus niet lastigvalt? Dan zit ze lekker bij ons of sjanst ze met de stewardessen die haar ook nog een tijdje meenemen en impressed zijn over haar high five en boks skills. Er is een tijdsverschil van drie uur, dus met een vlucht van ca. 4 uur is het nog steeds maar eind van de middag. Op naar het hotel. Hoewel het hier einde van de middag is zijn de meiden natuurlijk wel moe. Nog wel even spelen, maar daarna gaan de kaarsjes heel snel uit.
Morgenochtend halen we de camper op, dus veel tijd in Brisbane hebben we niet. Het hotel is in het centrum, dus Peter gaat nog even de stad in om toch nog een indruk te krijgen van de stad. Om vervolgens na een paar uurtjes enthousiast terug te komen. Een levendige stad, helemaal in kerstsfeer, overal gezelligheid en afgesloten met een biertje op een terras met livemuziek. Kortom, deze stad is te leuk om morgen gelijk weer te verlaten, de camper halen we ’s middags wel op.
En zo lopen we om 07.30 uur, het tijdsverschil doet zijn werk, de stad in om te ontbijten en de stad te verkennen. Peter heeft gisteren een mooi stadsstrand gezien, de South bank. Superleuk natuurlijk om tijdens onze sightseeing Brisbane ook nog te gaan zwemmen. Na het zwemmen bekijken we de stad ook nog van boven vanuit een groot reuzenrad, doen een snelle lunch en dan is het echt wel tijd om de camper op te halen.
Als we de camper binnen stappen realiseren we ons dat onze camper in Nieuw-Zeeland wel echt een hele mooie was. Deze camper is uitgeleefd en het ruikt er muf. Als tijdens het rijden ‘mijn’ raam herhaaldelijk vanzelf open gaat en het bij Peter zijn voeten heet water lekt versterkt dit het slechte gevoel dat we bij deze camper hebben. We rijden toch door naar de Sunshine Coast en besluiten er een nachtje over te slapen.
Het gevoel is er vanochtend nog steeds en de mankementen daar kunnen we natuurlijk niet omheen. Hier kunnen we geen vier weken mee blijven rijden, dus bellen en terug naar Brisbane. Maar heel eerlijk vragen we ons af of het repareren van deze mankementen ons een beter gevoel zal geven. In onze camper in Nieuw-Zeeland voelden we ons gelijk thuis, terwijl we dit gevoel in deze camper nog niet hebben gehad. Eigenlijk willen we een andere camper. Als we dit vragen is die er gelukkig en mogen we deze meenemen. We pakken alles over en verlaten met een goed gevoel Brisbane. Het kost ons een dag, maar zijn blij dat we doorgepakt hebben.
10 december 2016
