Noordereiland – 5 november 2016 – 21 november 2016
Auckland en de weg er naartoe
Het is zaterdag 5 november. Vanavond om 22.00 uur gaat onze reis beginnen. Voordat we echt afscheid nemen drinken we met de opa’s en oma’s, omke en Marriët en Willem en de kids nog even wat op Schiphol. Als verassing komen Afke en Trudi (collega’s) ook nog afscheid nemen. Ze hebben het er vaak over gehad, maar had niet gedacht dat ze het ook echt zouden doen, heel leuk! En dan is het moment van afscheid nemen toch echt daar. We geven de laatste kussen en knuffels en zwaaien tot het niet meer kan. Ons avontuur gaat beginnen en begint goed. Alles gaat heel relaxed. We zijn zomaar ingecheckt, eten nog wat en dan is het tijd om naar de gate te gaan.
We vliegen eerst naar Dubai (6,5 uur), wachten daar 2 uurtjes en vliegen dan door naar Auckland (16 uur). Een lange reis waar we best wel tegenop kijken. Het is voor onszelf al lang, laat staan voor onze meiden. We hebben er in ieder geval alles aan gedaan om het zo comfortabel mogelijk te maken. De plekken zijn ruim en we hebben de mogelijkheid een bassinet te gebruiken waar Meike in kan slapen zodat we haar niet de hele tijd op schoot hoeven te hebben. En dat blijkt goed te werken. Als ze eenmaal slaapt dan. Er zijn ook momenten geweest waarop ze alles bij elkaar gekrijst heeft. Heel ongemakkelijk en op het moment zelf leek er geen einde aan te komen. Terug kijkend viel het allemaal reuze mee en denken we dat het van de 25 uur durende reis alles bij elkaar misschien 2 uur heeft geduurd.
Maartje hebben we niet gehoord. Ze heeft lekker gespeeld, geslapen en filmpjes gekeken. Vooral dat laatste ging ze helemaal in op. Terwijl Meike een beetje om en over haar heen aan het klimmen en spelen is horen we ineens (blik onafgebroken op het beeldschermpje) ‘papa of mama, haal Meike hier even weg’.
Maartje kan niet wachten totdat we er zijn. Ze weet precies hoe Nieuw-Zeeland en Australië eruitzien op de kaart en vanaf het moment dat het vliegtuigje bij Australië in de buurt komt denkt ze dat we er bijna zijn en is slapen er niet meer bij. We hebben dan echter nog uren te gaan … Dit eist zijn tol tijdens de landing, want in de laatste minuten van de landing valt ze in slaap. Zo mist de aankomst in Nieuw-Zeeland. Arme meid.
Het is maandagochtend 7 november, 11.00 uur, als we aankomen. De keuze bus of taxi zouden we af laten hangen van het moment van aankomst. De meiden zijn bekaf, dus we besluiten dat een busrit naar het hotel (appartement) geen toegevoegde waarde meer heeft. Dit is maar goed ook, want al na een paar minuten valt Meike tegen me aan in slaap en even later voel ik Maartje haar zware hoofd tegen mijn rechterarm. Maartje maakt van de aankomst in het hotel niks mee, we leggen haar gelijk in bed. Al snel gevolgd door Meike, waarna wij ook even gaan liggen. We gunnen onszelf twee uurtjes. Maar pfff na deze uurtjes is het moeilijk opstarten. Het liefst slapen we allemaal verder, maar we willen zo snel mogelijk in ons nieuwe ritme komen, dus dan is dat niet verstandig. We frissen ons op door even lekker te douchen en gaan dan de stad in voor een eerste indruk en een drankje. Cheers! Dat hebben we goed gedaan (vinden we zelf) en vooral trots op onze meiden!
De meiden spelen nog even met al (!) hun speelgoed. We hadden slechts wat kleine dingetjes mee voor in het vliegtuig, maar dit is in het vliegtuig zo ongeveer verdrievoudigd door alles wat ze daar kregen. Daarna allemaal op bed, de dag heeft lang genoeg geduurd. Maartje zegt nog, ‘vandaag was echt een avontuur he!’. Jazeker, voor ons allemaal.
Om 03.00 uur zijn we wakker. We horen Meike al een tijdje en daar komt Maartje, net als thuis, met haar kussentje onder haar arm aan trippelen om nog even tussen ons in te kruipen. Alleen is het nu geen 07.00 uur ‘s ochtends. Meike valt gelukkig al snel weer in slaap, maar Maartje kan echt niet meer slapen. We snappen het wel, wij eigenlijk ook niet. Tegen de ochtend val ik weer in slaap en heb niet door dat Peter ontbijt is gaan halen. Lopend door de opstartende stad en op de weg terug nog even een coffee to go bij de kiosk op de hoek van ons hotel. Fijn momentje.
We hebben nog een dagje Auckland voordat we de camper ophalen. Ons hotel ligt downtown en wat we willen doen/zien kunnen we lopend doen. Via de hoofdstraat (Queenstreet) lopen we naar de Skytower. De meiden vinden het prachtig.
Als we weer terugkomen in het hotel zegt Maartje ‘vandaag lijkt wel weer een avontuur’. Zo gaan er hopelijk nog veel meer volgen lieverd.
Hoe gelukkig Maartje was toen we terugkwamen uit de stad, zo moeilijk heeft ze het als ze ’s middags wakker wordt. Maartje lijkt van ons het meest last te hebben van een jetlag. Net als gisteren is ze nu ook niet wakker te krijgen en is er heel wat voor nodig om haar ’s middags mee te krijgen de stad in. Uiteindelijk lukt het en hebben we een leuke middag. We gaan met een boot naar Devonport vanwaar we een mooi uitzicht hebben op de skyline van Auckland.
’s Avonds halen we Indiaas eten, heerlijk! En kijken we uit naar morgen. De camper ophalen en richting Bay of Islands
Met de camper naar Bay of Islands
Vannacht was de jetlag nog duidelijk aanwezig. Meike is aan het begin van de nacht al wakker. Nog even heb ik de hoop dat ze, net als gisternacht, weer tegen me aan in slaap valt, maar helaas. Ook een flesje warme melk helpt niet om haar slaperig te maken, dus besluit haar maar even te laten. Inmiddels is het 03.00 uur en net als gisteren komt Maartje ook nu weer, met haar kussentje onder haar arm, hun kamer uit wandelen. Ze kan aansluiten. Ze zitten heerlijk samen te spelen en ik begin maar vast met het opruimen van de kamer en het klaarleggen van de spullen. Dat scheelt ’s ochtends weer met inpakken. En ook ik ben door de jetlag gewoon wakker, dus prima zo. Eigenlijk is het wel een heel fijn momentje, zo met z’n drietjes in de rust van de nacht. Peter slaapt gelukkig wel en dat probeer ik zo te houden. Is er in ieder geval één van ons uitgeslapen als we de camper ophalen. Na een uurtje besluit ik dat we het nog een gaan proberen. Ik zeg de meiden dat we weer lekker gaan slapen, lees ze een verhaaltje voor, zing een liedje en heb ze niet meer gehoord. Wat doen ze het goed!
En dan is het zover, we kunnen de camper ophalen. Maartje kijkt rond in de camper en het eerste wat ze zegt ‘dit is gaaf!’. En dat is eigenlijk ook onze eerste indruk. Wij zien het wel zitten om hier de komende weken in rond te trekken. We doen gelijk even boodschappen als we een supermarkt zien, tikken een goedkope kinderstoel op de kop die met een beetje geluk in onze bagage past en dus mee kan naar Australië en halen wat schepjes voor op het strand. Let’s go! In de buurt van Orewa moet een mooi strand zijn hebben we gehoord toen we de camper ophaalden, dus hier gaan we lunchen.
Het is precies zoals we het ons voor deze reis hebben voorgesteld. Mooi plekje zoeken, camper parkeren en, in dit geval, lekker picknicken, want we moesten nog lunchen. De meiden nog even spelen en dan rijden we door naar Bay of Islands, de bestemming voor vandaag. Het is nog wel een paar uurtjes rijden, dus kunnen de meiden mooi nog even slapen en wij genieten van hoe fantastisch het nu al is. En dat gevoel wordt alleen maar sterker als we op de camping zijn. We staan zo goed als aan het strand en hebben een prachtig uitzicht. Het is echt über relaxed.
Dit vinden de meiden blijkbaar ook, want dit is de eerste nacht dat ze weer normaal slapen. Bye bye jetlag – hopen we. Maartje laat haar kussentje dit keer liggen, maar klimt nog wel even tussen ons in. Is ook wel heel interessant, want wij slapen in het bed boven de bestuurderscabine. Het is prachtig weer, bloody heet volgens Maartje, en als we de deur van de camper open doen ruiken we de zee. Dit belooft weer een mooie dag te worden.
Als Maartje ’s ochtends het strandje weer ziet is het eerste wat ze zegt ‘huh, het is helemaal anders’. Het was ons nog niet opgevallen, maar het is eb, waar het gisteren vloed was. Zo gaat ze vast nog veel leren de komende weken.
Peter en Maartje zijn vanmiddag met een boot door de Bay of Islands. Meike en ik blijven op de camping. Na haar slaapje hebben we nog echt even quality time. Zo vaak komt het niet voor dat we met z’n tweetjes zijn. Ik zie dat er een wandelpad vertrekt vanaf de camping. Het begint met een klim en veel boomstronken, dus ruil ik mijn slippers om voor schoenen en doe Meike in de draagzak. Een leuke wandeling eindigend, nou ja voor ons, want vanaf dit punt is het me te link zo alleen met Meike op mijn buik, op een prachtig verlaten strandje. Terug op de camping gaan we nog even pootjebaden, plukken we samen kruiden voor de pasta (er is hier een heel schattig kruidentuintje) en schommelen we nog even in de speeltuin. Dan komen Peter en Maartje weer terug van hun trip. Samen met papa op stap. Maartje heeft het prachtig gehad. Ze kan niet kiezen wat ze het leukste vond. Het varen, de dolfijnen, het strandje, de rotsen alles vond ze leuk en alles vond ze mooi.
Na het eten gaan we nog even douchen, want dat zit er morgen waarschijnlijk niet in. We willen dan namelijk naar een plaats waar we gratis kunnen staan en met dus minimale faciliteiten, maar naar verwachting wel (weer) op een prachtige spot.
Voor het eerst ‘wildkamperen’
Vandaag, 11 november 2016, verlaten we de Bay of Islands. Gas, water en elektra zitten vol, nog even boodschappen doen en we zijn klaar om vannacht en als we dat willen ook morgen nacht gratis te overnachten. We hebben een mooi plekje op het oog, maar voordat het zover is hebben we nog een hele dag voor ons.
We rijden naar de Rainbow Falls in Kirikiri. Het was even zoeken, maar eenmaal gevonden was het zeker de moeite waard. De watervallen zelf waren nog niet eens zo bijzonder, maar het was een mooie wandeling en de watervallen en de omgeving bekijken door de ogen van Maartje maakte het des te bijzonderder. Huppelend dartelde ze voor ons uit en aandachtig luisterde ze naar papa die haar vertelde wat ze allemaal zag
Nog even lunchen en dan richting onze beoogde spot. Als de oogjes achterin dicht gaan ruilen we het Pipi Langkous luisterboek om voor U2 en genieten we van de omgeving. Wat opvalt is dat het overal zo fris en groen is. Heeft er ongetwijfeld mee te maken dat het hier voorjaar/zomer is. Als de meiden weer wakker zijn is het tijd voor de CD met voorgelezen verhaaltjes door de familie. Bij elk verhaaltje raden wie het is en bij het piepende stemmetje horen we enthousiast en lachend OMA! roepen (ik hoor denken, huh!?, klopt, had je bij moeten zijn).
En dan komen we aan bij Matheson Bay. We stappen uit en zijn alle vier uitgelaten. De meiden, omdat ze eindelijk uit de camper mogen. Meike giert het uit in de schommel en Maartje klimt en klautert in de speeltuin. En wij? Omdat het hier adembenemend is!
We zijn de enigen die hier overnachten. Heel bijzonder en natuurlijk ook best wel spannend. Denk ook omdat het de eerste keer is, morgen zal dat gevoel vast minder zijn. Morgen? Ja, want dit gaan we zeker vaker doen.
We ontwaken helaas niet met dit uitgelaten gevoel. Maartje roept zachtjes ‘ongelukje, ongelukje’. Ai, niet handig in een camper, maar we laten onze flow hier niet door beïnvloeden. Als het beddengoed aan een geïmproviseerde waslijn in de speeltuin hangt bedenken we ons ineens dat ze bij de camper verhuur hadden gezegd dat je handdoeken en beddengoed op elk moment kon omwisselen bij één van de verhuur locaties.
Ach, niet nodig zeiden we toen nog tegen elkaar, maar laten we nou net vandaag weer langs Auckland komen. Toch maar even schoon beddengoed halen. En er lijkt nog iets met de verlichting te zijn. Kunnen ze daar ook gelijk even naar kijken.
Daarna rijden we door naar Waiomu waar we gaan overnachten. Deze keer zijn we niet alleen, maar is de spot al weer even adembenemend als die van gisteren. We staan aan zee en de wind waait stevig. Warme kleren aan en nog even een wandeling maken. Er is een wandeling naar een kauri boom. De boom hebben we niet gezien, maar de moeite waard was het zeker. Op loopafstand zit een klein cafeetje, dus we verheugen ons al op een koffie en cappuccino morgenochtend.
Ook vanavond is best spannend. Of ik maak mezelf gek, dat kan natuurlijk ook. Als ik in het donker met mijn zaklamp naar het toilet loop hou ik mezelf maar voor dat geen enkele man dikke sokken in teenslippers aantrekkelijk vindt. Als ik terugloop in het donker met de harde wind om me heen en de bruisende zee naast me, kijkend naar de contouren van donkere bomen en vijf campers waar af en toe een straaltje licht door de gordijnen komt bedenk ik me dat dit een scene van een slechte horrorfilm zou kunnen zijn. Toch blijf ik even staan om te genieten. Als het niet bewolkt zou zijn zou hier een schitterende sterrenhemel te zien zijn bedenk ik me.
Vandaag begint zoals we ons dat hadden voorgesteld met een koffie en een cappuccino. Onze volgende bestemming, Cathedral Cove, Hahei, is niet ver, maar via Coromandel best een pittige weg. Veel haarspeldbochten en op punten best smal. Dan ben je, zeker met veel auto’s met boten erachter, toch behoorlijk groot met zo’n camper. Maar we hebben een goede chauffeur en onderweg genieten we van het uitzicht. Wat opvalt is het verschil in kust. De westkant heeft een ruige kust en toen we, dwars door subtropisch bos, aan de oostkant kwamen waren daar prachtige bounty stranden.
Als we aankomen bij de parkeerplaats van de Cathedral Cove is het er ontzettend druk. We hebben ons voorgenomen hier vannacht te overnachten. Eén nachtje kan nog wel. Maar we twijfelen. Moeten we dit willen? De plek is super, maar het heeft wel een hoog parkeerplaats gehalte. We besluiten het toch te doen en morgen weer een camping op te zoeken om op te frissen en bij te laden. Als we wat gegeten hebben lopen we naar de Cathedral Cove. Een wandeling waar ca. 50 minuten voor staat veel klimmen en dalen. We zijn trots op Maartje, want ze heeft het super gedaan. Als we er bijna zijn zegt ze ‘ik ruik het bos en ik hoor de zee, we zijn er nu echt bijna denk ik’.
We moeten vanmiddag ook nog terug, maar eerst lekker rennen in de branding en spelen op het strand. Hier zitten de mannen nu al achter Meike aan. Ze krijgen allemaal een lieve glimlach en .. een handje zand. Net als de heenweg doet Maartje het ook nu weer goed. Af en toe komt de drama queen boven en is de zoooooo moehoeeeee, maar over all loopt ze enthousiast met ons mee.
Vanavond heeft het drukke parkeerterrein plaatsgemaakt voor rust. Er staan nog slechts een paar campers. De volle maan schittert in de zee en verlicht de eilandjes voor de kust. De sterrenhemel op deze heldere avond maakt het af en is hopelijk de voorbode voor een mooie dag morgen. Dan gaan we naar hot water beach en maken we er een camping/strand dagje van.
Zware aardbeving
Het is midden in de nacht als we een telefoon horen trillen. Nog slaperig zijn we net te laat om op te nemen. Gemiste oproep van papa. Bij een telefoontje van thuis gaan gelijk alle alarmbellen af, dus we bellen gelijk terug. Gelukkig zijn de eerste woorden ‘er is niks ernstigs’. Natuurlijk is er, blijkt later in het gesprek, zeker iets ernstigs aan de hand, maar in een andere orde dan waar je aan denk als thuis belt. Waar zijn jullie? Zitten jullie vlak aan zee? Er is een zware aardbeving geweest en er is momenteel een tsunami alert, dus we willen zeker weten dat jullie veilig zijn. We zitten noordelijk op het Noordereiland. Wel aan zee, maar op een hoge klif. Gerustgesteld beëindigen we het gesprek, maar het maalt nog wel even door. We weten dat er in Nieuw-Zeeland veel aardbevingen voorkomen, maar dit maakt het wel heel echt. Helemaal als we ’s ochtends even wifi hebben. WhatsApp zit vol met bezorgde berichtjes. Het is nog avond bij jullie, dus voordat we vertrekken nemen we even de tijd om kort op alle berichtjes te antwoorden dat we ok zijn.
Vannacht gaan we weer op een camping overnachten. Het is tijd om bij te laden, te wassen en niet onbelangrijk, te douchen. De camping is slechts 8 km verderop, dus we zijn er al op tijd. Dit hebben we bewust gedaan zodat we een soort rustdag hebben en deze dag optimaal kunnen benutten. De meiden kunnen spelen in de speeltuin, Meike kan een middagslaapje doen in haar bedje in plaats van in het autostoeltje en we kunnen naar hot water beach dat op loopafstand van de camping ligt. Op de camping is de aardbeving ook onderwerp van gesprek. Blijkt dat op de camping ook een tsunami alert was, maar dat dit tijdens het evacueren is ingetrokken. Voor de zekerheid, omdat we van plan zijn om naar het strand te gaan, checken we of het tsunami alert inderdaad is ingetrokken. Het klopt, dus we gaan naar het strand.
Als we besluiten naar het strand te gaan is toevallig net het getijde goed. Om hot water beach te ‘ervaren’ moet het eb worden. Het is een bijzonder verschijnsel. Je graaft als het ware je eigen hot tub. Je moet dan alleen wel op de juiste plek graven. Wij dachten een mooie plek te hebben voor onze family hot tub, maar hoe diep we ook groeven warm werd het niet. Wij wel. Het bleek om een strook van ongeveer 20 meter te gaan waar dit verschijnsel voorkomt en wij groeven hier vlak naast. Later ervoeren ook wij het. Achteraf was het maar goed dat we niet onze eigen hot tub hadden met de meiden, want het water was op sommige plaatsen echt heel heet. Je moest al uitkijken waar je liep, laat staan ging liggen. Bizarre ervaring, een kluitje mensen dat enthousiast in het water staat te graven om er vervolgens in te badderen.
Het opborrelende water van hot water beach en de vele aardbevingen hebben natuurlijk wel alles met elkaar te maken. Nieuw-Zeeland heeft haar prachtige natuur te danken aan het feit dat het op een breuklijn ligt, maar daar gaat o.a. mee gepaard dat er zoveel aardbevingen zijn.
De binnenlanden in
Gisteren was wel erg relaxed realiseren we ons nu we op het punt staan te vertrekken. Niet eens echt nagedacht over wat ons doel van vandaag is. In onze grove planning zouden we nu naar Rotorua gaan, maar dat past ons (nog) niet helemaal. Het wordt een regenachtige dag, dus een dagje rijden en een ‘binnen activiteit’ lijkt ons beter. We besluiten naar de glow worm caves in Waitomo te gaan. Het is wel uurtje of drie rijden, maar in een mooie omgeving met een boodschappen/lunch stop tussendoor zijn we er zo.
Eigenlijk hadden we – thuis – besloten hier niet heen te gaan. Een grot leek ons geen geschikte activiteit met de meiden. Maar goed, eenmaal hier denken we dat ze dat prima kunnen en dat bewijzen ze. Al was het voor Meike op momenten wel handig dat ik net voordat we de camper uitstapten nog een doosje rozijntjes mee gegrist had. Maartje vond het wel spannend, maar keek ondertussen haar ogen uit. Vooral het deel waar we in een bootje onder de gloeiwormen door voeren. Gloeiwormen .. zou dat echt de Nederlandse vertaling zijn? Het was ook bijzonder om te zien. We hebben heel wat grotten gezien, maar nooit met gloeiwormen. Alsof we onder een sterrenhemel door voeren, prachtig!
En dan nog een plek om te overnachten. Soms heb je van die momenten dat je denkt ‘waar zijn we nu weer beland’. En dat is vandaag. We staan op een parkeerplaats bij een boerderij/restaurant in een schitterende omgeving. We kwamen rond 18.00 uur aan, keken wat rond in het gigantische restaurant zoekend naar de eigenaren om te melden dat we vannacht op de parkeerplaats overnachten. We werden gastvrij ontvangen en hebben gelijk maar een bordje gepakt om voor een paar dollar wat aardappelen, rijst en een soort stoofpot op te scheppen. Een Nieuw-Zeelands wijntje erbij en een plaatsje op het mooiste plekje van het restaurant. Eenvoudig, relaxed, maakt vandaag helemaal af.
Het bleek een goede keuze om gisteren naar Waitomo te gaan, want vandaag tijdens het rijden breekt de zon weer door. De route naar Rotorua was genieten. We reden door het landschap waar een deel van Lord of the Rings is opgenomen. Daar waar de hobbits wonen. Heel lieflijk. Het was groen met hier en daar een kabbelend beekje en heel veel koeien en schapen. Ook veel roofvogels, maar die zien we hier sowieso veel
In Rotorua is een leuke speeltuin waar de meiden lekker kunnen spelen en we tegelijkertijd lunchen. We lopen nog even door de stad zelf, maar daar is niet veel aan. Morgen de omgeving maar verkennen, daarvoor komen we hier en is zeker weten een stuk spectaculairder.
Elke ochtend zijn de meiden ca. 07.00 uur wakker en net vandaag, als we om 10.15 uur ergens willen zijn worden ze om 08.30 uur wakker. Heerlijk hoor, maar dan moeten we wel ineens haasten en dat voelt als lang geleden. We gaan naar Wai-O-Tapu. Een park met geothermische verschijnselen. We zijn precies op tijd om een geiser te zien spuiten. Dit is elke dag om 10.15 uur. Daarna volgt een mooie wandeling naar indrukwekkende natuurverschijnselen. Doet ons erg aan IJsland denken.
Tijdens de lunch vraagt Peter aan Maartje, omdat we later vandaag nog naar een waterval willen, wat ook al weer een waterval is. Eens een aardrijkskunde docent .. Een waterval is ‘een hele grote steen met een soort stro (?) en dan gaat het water zo (er bewegen kleine friemel vingertjes) van de steen’. Wij keuren het goed. De watervallen stellen we uiteindelijk uit tot morgen. We rijden door naar Taupo en parkeren onze camper aan Lake Taupo, prachtig. Het weer is onstuimig en we genieten met z’n viertjes vanaf het bed van de meiden van de zonsondergang.
Vanochtend, vrijdag 18 november, worden we wakker met stralend weer. Het voelt als wintersport weer, fris, maar met een stralende zon.
We hebben de Huka Falls nog op het programma staan. Het zijn de meest krachtige watervallen van Nieuw-Zeeland. Daarna gaan we naar de zogeheten craters of the moon. Een wandeling van ongeveer een uur door een vulkanisch landschap. Heerlijk met dit weer.
Over de road of desert rijden we naar Tongariro. Onderweg zien we de besneeuwde vulkanen Mount Ruapeau, Mount Ngauruhoe (Mount Doom – Lord of the Rings) en Mount Tonfariro. In Tongariro is het weer tijd om op te laden. Eigenlijk zou Peter morgen de Tongariro trail lopen, maar vanwege het weer dat ze voorspellen is deze trail morgen gesloten. Het idee was Peter de trail, wij een rustdag. Nu de trail niet door gaat laten we het maar zo denken we. We hebben nog wat tijd voordat we in Wellington moeten zijn, dus maar even kijken wat de dag van morgen brengt.
Van de gebaande paden
De Tongariro trail is een no go vandaag, dat wisten we. Na rustig opstarten, camper weer gevuld en geleegd, meiden lekker gespeeld in de speeltuin, rijden we toch richting Tongariro National Park. Met het idee van een rustige dag hebben we bedacht dat we daar dan best kunnen parkeren, kleine wandeling kunnen maken, Meike kunnen laten slapen, spelletje kunnen doen met Maartje, maar we hebben het ons idyllischer voorgesteld dan het is. Het is zo bewolkt en mistig dat je helemaal niks van de omgeving ziet. Het lijkt ons beter dat we de plannen wijzigen. Maandag hoeven we pas in Wellington te zijn om dinsdagochtend vroeg de boot naar het zuidereiland te nemen. We kunnen, voor ons gevoel, rustig aan doen. Van Karli heb ik vlak voordat we vertrokken een adres gekregen van een Nederlands stel dat een camping en een restaurant heeft aan de voet van Mount Egmont. Deze hoek zouden we overslaan, maar denken nu, ‘waarom niet’. En laten ze, wat we hebben gehoord, in dit restaurant nou ook lekkere pannenkoeken hebben. We besluiten onszelf daarom vanavond te trakteren op een etentje.
De weg die ons naar Mount Egmont brengt is de ‘Forgotten World Highway’ en daar wanen wij ons ook in. Als we onderweg stoppen voor een broodje lezen we in de Lonely Planet dat deze weg valt in de categorie ‘off the beaten track’. Wij zijn blij dat we buiten de gebaande paden terecht zijn gekomen. Vaak zijn de ongebaande paden nog mooier dan de hotspots. Dat is in Nederland ook zo. Alle toeristen haasten zich naar de Keukenhof maar slechts een handje vol die de schoonheid van Friesland ervaart. We lezen ook dat je er zeker vier uur voor uit moet trekken en dat er de gehele highway geen tankstation is. Ai even rekenen. Moet lukken. 11 km onverhard, veel haarspeldbochten en een heel smal laag bruggetje – Maartje ‘waarom is het hier zo bruin’ -, maken het beeld van rijden in de ‘Forgotten World’ af. Gaaf hoor! En als we bijna aan het einde van de highway zijn klaart het ook nog op. Bijna op de plaats van bestemming zien we zelfs Mount Egmont, maar nog iets verhuld in wolken. Voor morgen zijn de voorspellingen goed en aangezien het hier ‘Vulcanic View’ heet gaan we ervan uit dat we morgen de juiste view hebben.
Vanavond hebben we een heerlijk avond. De meiden eten pannenkoek en spelen in de speelhoek van het restaurant en wij drinken een wijntje, eten lekker en kletsen ondertussen met de eigenaren. Thank you Karli, anders waren we nooit deze kant op gereden!
Vulcanic view maakt haar naam vanochtend inderdaad waar.
Hoewel het een lange rij dag is nemen we uitgebreid de tijd om te picknicken en te spelen. Het is een leuke plek waar we zijn. Een groot park met een speeltuin, bloementuin en volière. Meike is dol op vogeltjes en kijkt haar ogen uit in de volière. En vlak daarvoor heeft ze al zo genoten van het eendjes voeren en het kruipen tussen de eendjes. Meike ontwikkelt zich sowieso erg snel hier. Ze brabbelt en zingt er lustig op los in haar eigen taaltje en probeert ondertussen woordjes van ons na te zeggen. En vandaag liep ze met nog maar één handje vast. Trots!
Maartje speelt lekker in de speeltuin. Het is leuk dat er ook andere kindjes in de speeltuin zijn, want eerder vandaag kregen we het gevoel dat ze kindjes om haar heen mist. Ze begon over de opvang en even later vroeg ze naar het boekje van Julia. Dit is een boekje met fotootjes en spelletjes dat Julia en Maartje kregen toen Julia naar Australië ging. We snappen best dat ze kindjes mist. Ze heeft wel een rijke fantasiewereld waarin ze vaak zingend en kletsend zit te spelen en ook haar denkbeeldige vriendje Joki is mee vertelde ze laatst, maar dat zijn natuurlijk geen echte kindjes. Goed dus dat ze vandaag niet alleen met Meike in een speeltuin is, maar ook met andere kindjes. Heel stoer begint ze een gesprekje met een meisje naast haar op de schommel. We vertellen haar hoe ze moet zeggen hoe ze heet en kort daarop heeft ze genoeg moed verzameld om te zeggen ‘I am, my name is Maartje’. Keuren we goed, weer trots!
En dan is het toch echt tijd om door te rijden. Eind van de middag komen we aan in Waikanea, ca. 60 km. ten noorden van Wellington waar we nog even lekker rennen en lachen in de branding. Dit kan natuurlijk niet goed gaan. Maartje met kleren aan vol in het water, maar wat geniet ze. Natte kleren uit en lekker verder spelen in de zee en op het strand. Alleen een toiletgebouw met warme douche hebben we vandaag niet, dus afspoelen onder een koude buitendouche. We horen haar niet, bikkeltje! Als we aankleden geniet ze van de warme droge kleren. Kan het me helemaal voorstellen, fijn gevoel is dat. Meike ‘leest’ ondertussen haar boekje van Julia dat nog in de camper slingert. Zegt Maartje ‘lieve schat, daar staat Femke niet in hoor, dit is Julia’.
En dan, 21 november 2016, ons laatste dagje Noordereiland. Voordat we naar Wellington rijden spelen we nog even op het stand. Met de nadruk op even, want we willen op tijd in Wellington zijn om de stad in te gaan. Wel jammer, want de meiden hebben het heerlijk. Maartje ontpopt zich als een ware strandjutter en sprokkelt aangespoelde stukken hout bij elkaar. En Meike? Die doet op haar manier hetzelfde. Zoals ze in alles haar grote zus na probeert te doen.
Aangekomen in Wellington checken we eerst de boot voor de overtocht. Dit is ons aangeraden in verband met de aardbeving vorige week. De boot vaart gewoon, maar de afvaart is wel een half uur eerder. Dat betekent uiterlijk 07.30 uur bij de boot zijn, oftewel wekker zetten sinds tijden. Hoe zuidelijker we op Noordereiland komen hoe meer we merken van de impact van de aardbeving. Van veel mensen horen we dat ze zo’n zware aardbeving in geen tijden hebben meegemaakt. We zijn benieuwd wat er op Zuidereiland nog zichtbaar/merkbaar is na de aardbeving. Het begin van onze route op het Zuidereiland we aangepast. In plaats van eerst naar Kaikoura gaan we nu gelijk vanaf de boot naar Abel Tasman National Parc.
Het is even zoeken naar een parkeerplaats voor de camper. We willen parkeren bij Te Papa, het nationaal museum van Nieuw-Zeeland, want hier mag je ook overnachten, maar dat is nog niet zo makkelijk. Het heeft denk ik wel een uur geduurd voordat we een plekje hadden, pffff. Daarna gelijk het museum in. Erg mooi museum met gelukkig ook wat leuke speelhoeken, want de meiden vonden er niet veel aan. Maartje vond de my little pony’s het leukst 😉
Daarna een beetje door de stad gelopen om de sfeer te proeven. Deed ons wel aan Auckland denken. Vriendelijk, toegankelijk. Tijdens onze wandeling door de stad gaan we nog even met de cable car omhoog voor een mooi uitzicht en dan is het alweer etenstijd. We komen een food court tegen, leuk! En geeft ons een stads gevoel. We eten lekker Vietnamees.
Wat was het Noordereiland een fantastische start van onze reis. Enorm genoten! Nu kijken we vooruit en kijken we uit naar het Zuidereiland. Het weer beloofd heerlijk te worden, dus we gaan voor twee nachtjes Abel Tasman NP. Kunnen we wat langer van het strand genieten dan vanochtend.
21 november 2016
