De bodem van onze snoeptrommel is in zicht, maar leeg is hij nooit. Heel eerlijk, hier verbaas ik mij weleens over. Snoep koop ik zelf namelijk nooit. Alles wat er in onze snoeptrommel zit hebben de meiden gekregen. In een winkel, van opa en oma, buren, op een kinderfeestje, …, … en komt in de snoeptrommel. De keren dat de snoeptrommel dan weer gepakt wordt om er een snoepje uit te halen zijn schaars, maar o zo leuk. Het zijn de momenten dat ze een beloning verdienen, maar nog beter, de momenten dat ze het helemaal niet verwachten!
Waarom dit ons snoepbeleid is? Geen idee. Zomaar ontstaan en het werkt. Waarbij het natuurlijk wel een rol speelt dat ik geen fan ben van geraffineerde suikers en we daarom het eten van snoep thuis niet aanmoedigen. Zijn we ergens anders dan ga ik hier soepel(er) mee om.
Naast een druppelsgewijze refill door het jaar heen kent onze snoeptrommel één keer per jaar een enorme overload. Wat hebben ze weer hun best gedaan. Mooie lampion geknutseld en vol overgave liedjes geoefend met als einddoel Sint Maarten. Enthousiast huppelend van huis naar huis gingen ze door de buurt. Beloning? Allebei een flinke zak snoep en in de pyama met een snoepje op de bank Kinderen voor Kinderen kijken. Momentje. Oh en die vier mandarijnen die ze hadden gescoord? Die mochten papa en mama wel hebben. Side effect van ons sobere snoepbeleid. Snap ik en is ook goed. En ik kan me zomaar voorstellen dat één van deze mandarijnen deze week toch nog voor een juich momentje gaat zorgen als ie, versierd met hartjes en een blij gezichtje, in Maartje haar fruitbakje zit.
Wat is jullie (on)bewuste snoeptrommelbeleid?
