Dit lag niet in de planning, maar mijn enthousiasme wint. Voel – zonder te klagen hoor, want het waren bovenal hele fijne weken met elkaar – na alle weken thuis-school, het gevoel 24/7 aan te staan voor mijn werk, fulltime leven in ons huis en vul alle situaties in/om huis maar in waarin jij je kan herkennen, weer ruimte en inspiratie. Of noem die ruimte eigenlijk maar excitement. Ineens is het er weer. Die kriebel, flow, vliegend over het ‘papier’, de woordenstroom die geen rem kent. Dat. Lekker!
Waar komt dat gevoel vandaan?
Aan dit gevoel van excitement ligt, naast het feit dat de meiden weer naar school gaan, mijn werklaptop niet op de eettafel, maar op kantoor staat, mijn schoonmaakster weer geweest is en ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens alleen thuis ben, volgens mij maar één ding echt ten grondslag. Sinds week staat onze camper weer op onze oprit en dit weekend gaan we er na (te) lange tijd weer mee op pad. Hoe leuk is dat. Jubel.
Verbinding
En ik zeg wel te lange tijd, maar gek genoeg voelde ik, al die tijd thuis, niet per se de verleiding om weg te gaan of de teleurstelling van het thuisblijven. Terwijl ons voornemen voor dit seizoen toch echt was ‘elk weekend met de camper op pad’. Thuis voelde ik dan ook dezelfde verbinding als onderweg met de camper. Het op elkaar aangewezen zijn. Het samen zijn. Met elkaar invulling geven aan de dagen. En, ok, wat zeker ook een groot deel van de leegte van de campermomenten heeft opgevuld is een niet uit te vlakken tuinproject.
Anyway, nu we niet meer 24/7 met elkaar leven én ons tuinproject voor nu zo goed als afgerond is, popt het verlangen om weg te gaan in alle hevigheid op. Niet alleen bij mij, bij ons alle vier. Vier keer een jubel.
Dit weekend één nachtje weg, gewoon één nachtje. Bestemming bekend. Eentje van mijn – to go – lijst. Nieuwsgierig. Kan niet wachten.
Nou dat dus, een woordenbrij. Excitement. Mezelf verliezen in vakantiefoto’s. Woorden geven aan mijn gevoel.
