Bij het ontbijt hebben we een stuk appel. Meike vraagt me haar stuk in stukjes te snijden. Dit vind ik én niet nodig én ik heb geen mes op tafel liggen. Dit zeg ik haar en ik tip haar dat haar tandjes ook een soort mes zijn en ze zo heel goed kleine stukjes kan eten. Waarna ze enthousiast aan de slag gaat. Stukje afbijten, zorgvuldig op haar bord leggen en stuk voor stuk opeten. Ja, zo kan het ook. Kinderlogica. Heerlijk!