Op mijn wandeling van vanochtend triggert iets me om af te slaan. Een olifantenpaadje in. Het is er vol, groen en bloemen en planten staan volop in bloei. Al vrij snel komt het paadje weer uit op mijn beoogde route. Dit is te snel, hier wil ik nog niet zijn en ik buig nog een keer af. Nog steeds onbekend, maar het wordt weidser, helderder, duidelijker. Ik sla nog eens af, weet de weg en eenmaal thuis is er taart.
En ineens weet ik hoe ik mijn connecties op Linkedin wil laten weten dat ik meer dan een maand geleden afscheid nam bij Kontour Vastgoed om een onbekend pad in te slaan. Actiepuntje dat nog openstond.
Het olifantenpaadje is de metafoor voor waar ik nu sta. Uitkijkend naar dat stukje taart, maar hopend dat, genietend van en verwonderend over, de weg daar naartoe nog een tijd mag duren.
Dit soort inzichten blijf ik bijzonder vinden. De metafoor die er toen ik opstond nog niet was en een paar uur later buitelen de woorden in mijn hoofd over elkaar heen en kunnen ze niet wachten tot ze naar buiten mogen. Wat ik dan wel weer begrijp met dit prachtige weer.
Wat ik zie als ik om me heen kijk, daar aan het begin van het olifantenpaadje?
– een hoofdrol voor schrijven;
– frisse wind door mijn website;
– dat ik leer. Een cursus, een opleiding;
– onderweg zijn en ervaringen beschrijven;
– mijn idee voor een kinderboek dat ik uitwerk;
en ik ben ervan overtuigd dat er dingen zijn die nog niet gezien willen worden.
~ EEN PAD ONTSTAAT DOOR EROP TE LOPEN ~
