Eten is proeven. Eten is ruiken. Eten is voelen. Eten is je zintuigen prikkelen. En voor een meisje van twee is eten bovenal ontdekken.
Pèpè
Toen Meike kleiner was noemde ze zichzelf Pèpè. We hebben geen idee waarom. Ze deed dit vanaf het moment dat ze papa, mama en Taate (Maartje) kon zeggen. Maakten we het rondje af en wezen we Meike aan dan was het antwoord ‘Pèpè’. Zelfs vriendjes en vriendinnetjes van Maartje noemden haar zo. Ze wisten niet beter. En nog steeds zijn er de verbasteringen Pep, Pepsie, Pepvogel en Pepseldonder(tje). Deze namen zijn gedoogd en gebruiken we dan ook maar al te graag als koosnaampje. Pèpè mag niet meer, want ‘ik heet MEIKE’. ‘MEIKE en geen Pèpè’. Net zoals ze MEIKE heet en geen Maaike. En dan Maaike door haar uitgesproken als Moaike met een vies gezicht alsof ze een loeiende koe nadoet. OK duidelijk Peps, we zullen het niet meer doen.
Ontdekking
Wat dit met eten en ontdekken te maken heeft? Dat gaat over het moment dat we met Meike van, ik schat in een jaar of twee, aan tafel zitten en ineens ‘Hajlo Pèpè’ horen. Het is Meike die zichzelf enthousiast in haar lepeltje begroet. Een ontdekking om te koesteren.
